အခန္းတစ္ခု အတြင္း တြင္ ခံုေပါင္းမ်ားစြာ ရိွေနသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္းထုိင္ေနသည္။ ဟိုဟိုသည္သည္ မ်က္စိကစားမိေတာ့ ခံုေပါင္း တစ္ရာေလာက္ရိွမည္ဟုထင္သည္။ အခန္း၏ ေရွ႕ဆံုးတြင္ စတိတ္စင္ တစ္ခုရိွေနသည္။ ထိုစင္ေပၚတြင္ စကားေျပာေသာ မိုက္တစ္လံုးႏွင့္ ဆက္တီတစ္ခံုတည္ရိွေလသည္။ ထိုဆက္တီ၏ ေနာက္တြင္ မိႈင္းညိဳ႕ညိဳ႕ စာတမ္းမ်ား ႏွင့္ အျဖဴေရာင္ေနာက္ခံ ပိတ္ကားတစ္ခု ခ်ိတ္ဆြဲထားသည္။ ထိုစာတမ္းမ်ာကို ကၽြန္ေတာဖတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ “ ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ” ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို အဂၤလိပ္ဘာသာစကားနဲ႕ ေရးထားသည္။
“ဘယ္သူက ဘယ္သူ႔ကို ေတာင္းပန္တာလဲ” လို႔ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားမိသည္။ ခံုေပါင္းမ်ားစြာ ထားရိွေနသည့္အတြက္ ထုိေတာင္းပန္မည့္သူက လူအေတာ္မ်ားမ်ားကို ေတာင္းပန္ရမည္လား၊ ေတာင္းပန္မည့္သူရဲ႕ အသိုင္းအ၀ိုင္းကို ရွာရွာေပါက္ေပါက္စဥ္းစားေနမိသည္။ စကားေျပာစရာ အေဖာ္၊ ေမးစရာသူဆို၍ တစ္ဦးတစ္ေလမွ ေဘးမွ ရိွမေနျခင္းေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းေတြးေတာေနရေလသည္။
အသံ... ေျခသံ...ရွဴးဖိနပ္ ႏွင့္ ၾကမ္းျပင္ ထိရိုက္သံ တို႔ေၾကာင့္ လူတစ္ေယာက္ ေရာက္လာသည္ဟု သိလုိက္သည္။ ဟုတ္သည္ တစ္ေယာက္ပဲျဖစ္ရမည္။ အုပ္စုနဲ႔ လူအမ်ားဆိုလွ်င္ စကားေျပာသံေတြ ၾကားရမည္။ အခု ဟာက တစ္ေယာက္တည္း လမ္းေလွ်ာက္လာသည့္ အသံ.. ေလးတြဲ႕သည့္ ေျခသံက ကၽြန္ေတာ္ထုိင္ေနသည့္ ေနရာကို ေက်ာ္တက္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေရွ႕ဆံုး တတိယေျမာက္လိုင္းမွာထုိုင္ေနေတာ့ ဒီလူ သတင္းေထာက္တစ္ေယာက္လားလို႔ ထင္မိသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ သတင္းသမားေတြက ေရွ႕ဆံုးမွာ ေနရာရတတ္သည္ ကိုး..။
သို႔ေသာ္ ထုိသူသည္ စင္ျမင့္ေပၚသို႔ တက္သြားသည္။ ဆက္တီေပၚသို႔ ထုိင္ခ်လိုက္သည္။ မိုက္ကို လက္ႏွင့္ တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ပုပ္ကာ အသံစမ္းလိုက္သည္။ ညိွဳးငယ္ေနေသာ သူမ်က္ႏွာကို စင္ျမင့္ေပၚရိွ ဆလုိက္မီးအရိွန္ႏွင့္ ျမင္လုိက္ရသည္။ သူက လည္ေခ်ာင္းကို တစ္ခ်က္ရွင္းကာ ေျဖညွင္းစြာ ႏွင့္ ထုိသူ၏ ႏွဳတ္ခမ္းမွ စကားစ တစ္ခု လြင့္က်လာသည္။
“ ပထမဦးစြာ ကၽြန္ေတာ္ အားလံုးကို ေတာင္းပန္ပါတယ္”
.....
.....
.....
အခန္းတစ္ခုလံုးတိတ္ဆိတ္ကာ ထိုသူ၏ ေတာင္းပန္စကားကို နားဆင္ေနသည္။ တကယ္ေတာ့ တစ္ခန္းလံုးတြင္ သက္ရိွလူသားဆို၍ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္သာ ရိွေလသည္။
“ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ရပ္ေတြေၾကာင့္ ထိခိုက္ခံစားခဲ့ရတဲ့ သူမ်ား အားလံုးကို ေတာင္းပန္ပါတယ္..။ အေမ.. အေဖ.. ညီ ညီမေတြ.. မိတ္ေဆြေတြ.. ကၽြန္ေတာ္လဲက်ေနခ်ိန္မွာ ဘယ္အခ်ိန္မွာျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ေဘးမွာ စိတ္ဓာတ္ အားေပးတဲ့သူေတြ ထုိသူေတြနဲ႔သက္ဆိုင္တဲ့သူေတြ.. အားလံုးကို ေတာင္းပန္ပါတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္ေၾကာင့္ အဓိက စိတ္ဒဏ္ရာရခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကို သိပ္ခ်စ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရည္းစားကိုလည္း ေတာင္းပန္ပါတယ္..။ ”
“ကၽြန္ေတာ္က အမွားေတြ မ်ားစြာလုပ္ခဲ့တယ္..။ ကိုယ့္ဆႏၵ အာရံုခံစားမႈေနာက္ကို လုိက္ျပီး လူ႔က်င့္၀တ္ေတြကို ေဖာက္ဖ်က္ျပီး ကိုယ္စိတ္ေက်နပ္ သာယာမႈကိုရွာေဖြခဲ့တယ္..။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ မိုက္မဲတဲ့ အဲဒီလုပ္ရပ္ေၾကာင့္ သမီးရည္းစားေတြ ျပႆနာတက္ခဲ့ရတယ္.. အမ်ိဳးသမီးေတြ မ်က္ႏွာပ်က္ခဲ့ရတယ္.. ဘ၀ေတြ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ပ်က္ခဲ့ရတယ္.. အဲဒီသူေတြကို အႏူးအညႊတ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္.. ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ေတာင္းပန္မႈေတြက အတိတ္ကို ျပန္လည္ မျပဳျပင္ႏုိင္ေပမယ့္ အနာဂတ္အတြက္ လွပမႈေတြနဲ႔ ေတြ႕ၾကံဳပါေစလို႔ ဆုေတာင္းပါတယ္”
ထိုသူ၏ ေတာင္းပန္သံ စကားတို႔ကို နားေထာင္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ ထိုသူ ဘယ္သူျဖစ္မလဲဆိုတာ စဥ္းစားေနမိတယ္..။ အေမရိကန္သမၼတေဟာင္း ကလင္တန္ေလာက္လဲ အရပ္မျမင့္သလို ေခါင္းလဲ မျဖဴဘူး..။ ေဟာင္ေကာင္မင္းသား အက္ဒီဆင္ ခ်န္ ေလာက္လဲ လူေအာင္မေသး.. လက္ျပင္မကိုင္းဘူး.. ။ အေမရိကန္ ေဂါ့ဖ္ ကစားသမား တိုက္ဂါး ၀ု ဖ္ ေလာက္လဲ အသားမညိဳ သြားမေခါေပ..။ ထုိသူ ဘယ္သူလဲ..။
“ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ ထိန္းသင့္တဲ့ က်င့္၀တ္ေတြကို စိတ္ကြယ္ရာ ေရာ မ်က္ျမင္မွာပါ က်ဴးလြန္ခဲ့တယ္..ကၽြန္ေတာ္ အမွားၾကီး မွားတယ္ဆိုတာ သိလုိက္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ အရာရာဟာ ေနာက္က်ခဲ့ပါျပီ.. ဒါေပမယ့္ အမွန္ကို သိတဲ့အခ်ိန္ဟာ ဘယ္အခ်ိန္မွ မေနာက္က်ဘူးဆိုတဲ့စကားအရ ကၽြန္ေတာ္ အရာရာကို ျပဳျပင္ဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနပါျပီ..။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ဘ၀ရွင္သန္ဖို႔အတြက္ ေရွ႕ဆက္ရမယ္..။ အမွားေတြ အမ်ားၾကီးမွားခဲ့လို႔ သင္ခန္းစာေတြ အမ်ားၾကီးရခဲ့တယ္..။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ မေကာင္းတဲ့ အက်င့္ေတြကို ဒီေန႔ ဒီေနရာမွာ ေနာက္ဆံုးျမဳပ္ႏွံခြင့္ေပးပါ..။ ေနာက္လာမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ ညီငယ္ေတြ အတြက္လည္း ကၽြန္ေတာ့္လို အမွားမ်ိဳး မက်ဴးလြန္ခင္ ကၽြန္ေတာ္အျဖစ္ကို သတိရၾကပါလို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္..”
“ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ထပ္ေျပာပါရေစ.. ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္..”
လက္ခုပ္သံေတြထြက္ေပၚလာရမည္ မဟုတ္လား.. ။ ကင္မရာ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ရိုက္ခ်က္ေတြ ေပၚလာရမည္ မလား..။ မဟုတ္ပါ..။ အသံတစ္ခ်က္မွ် မထြက္ပါ.. လူတစ္ေယာက္မွ မရိွတာပဲေလ..။ ကၽြန္ေတာ္ ထရပ္လိုက္သည္..။ ထိုသူရိွရာ စင္ျမင့္ေပၚသို႔ တက္သြားမိသည္..။
ရိႈက္သံ.. ထိုသူဆီမွ ရိႈက္သံတစ္ခ်က္ ေဆာင့္တက္လာသည္..။
ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ပခံုးကို ကိုင္ကာ “ ၀မ္းနည္းပါတယ္ဗ်ာ.. ကၽြန္ေတာ္လဲ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ထပ္တူ ခံစားရပါတယ္လို႔” ေျပာလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ အဲဒီသူရဲ႕ မ်က္လံုးတစ္စံုက ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္လို႔.. ကၽြန္ေတာ္ခႏၶာကိုယ့္ က်ံဳ႕ က်ံဳ႕ ၀င္သြားကာ.. အေငြ႔ အျဖစ္ေျပာင္းလဲသြားသည္..။ ကၽြန္ေတာ့္ အေငြ႔ေတြကို ထိုသူက ရွဴသြင္းလိုက္ေလသည္။
အခန္းတစ္ခုလံုးတိတ္ဆိတ္ေနသည္..။ ခံုေပါင္းမ်ားစြာ ရိွေပမယ့္ ပရိတ္သတ္တစ္ေယာက္မွ မရိွေပ..။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ခန္မ၏ စင္ျမင့္ထက္တြင္ ရပ္ေနမိသည္.. မ်က္ရည္စေတြ ကၽြန္ေတာ့္ပါးျပင္တြင္ ရိွသည္.. ဘယ္အခ်ိန္က ရိႈက္ခဲ့သလဲ မသိေတာ့....။
“ဘယ္သူက ဘယ္သူ႔ကို ေတာင္းပန္တာလဲ” လို႔ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားမိသည္။ ခံုေပါင္းမ်ားစြာ ထားရိွေနသည့္အတြက္ ထုိေတာင္းပန္မည့္သူက လူအေတာ္မ်ားမ်ားကို ေတာင္းပန္ရမည္လား၊ ေတာင္းပန္မည့္သူရဲ႕ အသိုင္းအ၀ိုင္းကို ရွာရွာေပါက္ေပါက္စဥ္းစားေနမိသည္။ စကားေျပာစရာ အေဖာ္၊ ေမးစရာသူဆို၍ တစ္ဦးတစ္ေလမွ ေဘးမွ ရိွမေနျခင္းေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းေတြးေတာေနရေလသည္။
အသံ... ေျခသံ...ရွဴးဖိနပ္ ႏွင့္ ၾကမ္းျပင္ ထိရိုက္သံ တို႔ေၾကာင့္ လူတစ္ေယာက္ ေရာက္လာသည္ဟု သိလုိက္သည္။ ဟုတ္သည္ တစ္ေယာက္ပဲျဖစ္ရမည္။ အုပ္စုနဲ႔ လူအမ်ားဆိုလွ်င္ စကားေျပာသံေတြ ၾကားရမည္။ အခု ဟာက တစ္ေယာက္တည္း လမ္းေလွ်ာက္လာသည့္ အသံ.. ေလးတြဲ႕သည့္ ေျခသံက ကၽြန္ေတာ္ထုိင္ေနသည့္ ေနရာကို ေက်ာ္တက္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေရွ႕ဆံုး တတိယေျမာက္လိုင္းမွာထုိုင္ေနေတာ့ ဒီလူ သတင္းေထာက္တစ္ေယာက္လားလို႔ ထင္မိသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ သတင္းသမားေတြက ေရွ႕ဆံုးမွာ ေနရာရတတ္သည္ ကိုး..။
သို႔ေသာ္ ထုိသူသည္ စင္ျမင့္ေပၚသို႔ တက္သြားသည္။ ဆက္တီေပၚသို႔ ထုိင္ခ်လိုက္သည္။ မိုက္ကို လက္ႏွင့္ တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ပုပ္ကာ အသံစမ္းလိုက္သည္။ ညိွဳးငယ္ေနေသာ သူမ်က္ႏွာကို စင္ျမင့္ေပၚရိွ ဆလုိက္မီးအရိွန္ႏွင့္ ျမင္လုိက္ရသည္။ သူက လည္ေခ်ာင္းကို တစ္ခ်က္ရွင္းကာ ေျဖညွင္းစြာ ႏွင့္ ထုိသူ၏ ႏွဳတ္ခမ္းမွ စကားစ တစ္ခု လြင့္က်လာသည္။
“ ပထမဦးစြာ ကၽြန္ေတာ္ အားလံုးကို ေတာင္းပန္ပါတယ္”
.....
.....
.....
အခန္းတစ္ခုလံုးတိတ္ဆိတ္ကာ ထိုသူ၏ ေတာင္းပန္စကားကို နားဆင္ေနသည္။ တကယ္ေတာ့ တစ္ခန္းလံုးတြင္ သက္ရိွလူသားဆို၍ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္သာ ရိွေလသည္။
“ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ရပ္ေတြေၾကာင့္ ထိခိုက္ခံစားခဲ့ရတဲ့ သူမ်ား အားလံုးကို ေတာင္းပန္ပါတယ္..။ အေမ.. အေဖ.. ညီ ညီမေတြ.. မိတ္ေဆြေတြ.. ကၽြန္ေတာ္လဲက်ေနခ်ိန္မွာ ဘယ္အခ်ိန္မွာျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ေဘးမွာ စိတ္ဓာတ္ အားေပးတဲ့သူေတြ ထုိသူေတြနဲ႔သက္ဆိုင္တဲ့သူေတြ.. အားလံုးကို ေတာင္းပန္ပါတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္ေၾကာင့္ အဓိက စိတ္ဒဏ္ရာရခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကို သိပ္ခ်စ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရည္းစားကိုလည္း ေတာင္းပန္ပါတယ္..။ ”
“ကၽြန္ေတာ္က အမွားေတြ မ်ားစြာလုပ္ခဲ့တယ္..။ ကိုယ့္ဆႏၵ အာရံုခံစားမႈေနာက္ကို လုိက္ျပီး လူ႔က်င့္၀တ္ေတြကို ေဖာက္ဖ်က္ျပီး ကိုယ္စိတ္ေက်နပ္ သာယာမႈကိုရွာေဖြခဲ့တယ္..။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ မိုက္မဲတဲ့ အဲဒီလုပ္ရပ္ေၾကာင့္ သမီးရည္းစားေတြ ျပႆနာတက္ခဲ့ရတယ္.. အမ်ိဳးသမီးေတြ မ်က္ႏွာပ်က္ခဲ့ရတယ္.. ဘ၀ေတြ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ပ်က္ခဲ့ရတယ္.. အဲဒီသူေတြကို အႏူးအညႊတ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္.. ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ေတာင္းပန္မႈေတြက အတိတ္ကို ျပန္လည္ မျပဳျပင္ႏုိင္ေပမယ့္ အနာဂတ္အတြက္ လွပမႈေတြနဲ႔ ေတြ႕ၾကံဳပါေစလို႔ ဆုေတာင္းပါတယ္”
ထိုသူ၏ ေတာင္းပန္သံ စကားတို႔ကို နားေထာင္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ ထိုသူ ဘယ္သူျဖစ္မလဲဆိုတာ စဥ္းစားေနမိတယ္..။ အေမရိကန္သမၼတေဟာင္း ကလင္တန္ေလာက္လဲ အရပ္မျမင့္သလို ေခါင္းလဲ မျဖဴဘူး..။ ေဟာင္ေကာင္မင္းသား အက္ဒီဆင္ ခ်န္ ေလာက္လဲ လူေအာင္မေသး.. လက္ျပင္မကိုင္းဘူး.. ။ အေမရိကန္ ေဂါ့ဖ္ ကစားသမား တိုက္ဂါး ၀ု ဖ္ ေလာက္လဲ အသားမညိဳ သြားမေခါေပ..။ ထုိသူ ဘယ္သူလဲ..။
“ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ ထိန္းသင့္တဲ့ က်င့္၀တ္ေတြကို စိတ္ကြယ္ရာ ေရာ မ်က္ျမင္မွာပါ က်ဴးလြန္ခဲ့တယ္..ကၽြန္ေတာ္ အမွားၾကီး မွားတယ္ဆိုတာ သိလုိက္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ အရာရာဟာ ေနာက္က်ခဲ့ပါျပီ.. ဒါေပမယ့္ အမွန္ကို သိတဲ့အခ်ိန္ဟာ ဘယ္အခ်ိန္မွ မေနာက္က်ဘူးဆိုတဲ့စကားအရ ကၽြန္ေတာ္ အရာရာကို ျပဳျပင္ဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနပါျပီ..။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ဘ၀ရွင္သန္ဖို႔အတြက္ ေရွ႕ဆက္ရမယ္..။ အမွားေတြ အမ်ားၾကီးမွားခဲ့လို႔ သင္ခန္းစာေတြ အမ်ားၾကီးရခဲ့တယ္..။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ မေကာင္းတဲ့ အက်င့္ေတြကို ဒီေန႔ ဒီေနရာမွာ ေနာက္ဆံုးျမဳပ္ႏွံခြင့္ေပးပါ..။ ေနာက္လာမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ ညီငယ္ေတြ အတြက္လည္း ကၽြန္ေတာ့္လို အမွားမ်ိဳး မက်ဴးလြန္ခင္ ကၽြန္ေတာ္အျဖစ္ကို သတိရၾကပါလို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္..”
“ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ထပ္ေျပာပါရေစ.. ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္..”
လက္ခုပ္သံေတြထြက္ေပၚလာရမည္ မဟုတ္လား.. ။ ကင္မရာ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ရိုက္ခ်က္ေတြ ေပၚလာရမည္ မလား..။ မဟုတ္ပါ..။ အသံတစ္ခ်က္မွ် မထြက္ပါ.. လူတစ္ေယာက္မွ မရိွတာပဲေလ..။ ကၽြန္ေတာ္ ထရပ္လိုက္သည္..။ ထိုသူရိွရာ စင္ျမင့္ေပၚသို႔ တက္သြားမိသည္..။
ရိႈက္သံ.. ထိုသူဆီမွ ရိႈက္သံတစ္ခ်က္ ေဆာင့္တက္လာသည္..။
ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ပခံုးကို ကိုင္ကာ “ ၀မ္းနည္းပါတယ္ဗ်ာ.. ကၽြန္ေတာ္လဲ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ထပ္တူ ခံစားရပါတယ္လို႔” ေျပာလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ အဲဒီသူရဲ႕ မ်က္လံုးတစ္စံုက ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္လို႔.. ကၽြန္ေတာ္ခႏၶာကိုယ့္ က်ံဳ႕ က်ံဳ႕ ၀င္သြားကာ.. အေငြ႔ အျဖစ္ေျပာင္းလဲသြားသည္..။ ကၽြန္ေတာ့္ အေငြ႔ေတြကို ထိုသူက ရွဴသြင္းလိုက္ေလသည္။
အခန္းတစ္ခုလံုးတိတ္ဆိတ္ေနသည္..။ ခံုေပါင္းမ်ားစြာ ရိွေပမယ့္ ပရိတ္သတ္တစ္ေယာက္မွ မရိွေပ..။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ခန္မ၏ စင္ျမင့္ထက္တြင္ ရပ္ေနမိသည္.. မ်က္ရည္စေတြ ကၽြန္ေတာ့္ပါးျပင္တြင္ ရိွသည္.. ဘယ္အခ်ိန္က ရိႈက္ခဲ့သလဲ မသိေတာ့....။
No comments:
Post a Comment