ဘာျဖစ္ေနလို႔လဲ.. ဆို..။

ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူးဆိုျပီး ဗိုက္ေတာင္ၾကီးလာျပီကို... ဒီဘုန္းၾကီးကေလ။ ၂၀၀၇ အေရးအခင္းျဖစ္တာ ဘုန္းၾကီးေတြေၾကာင့္မို႔ ဒီဘုန္းၾကီးေတြကို အျမစ္က ျဖတ္မွဆိုျပီး အေရာေတြကို ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြ ပို႔လုိက္ေတာ့... ကဲ... ကၾကခုန္ၾက.. ဖက္ၾက နမ္းၾက.. ေပ်ာ္ၾက ပါးၾက.. ႏွစ္လံုးသံုးလံုး ဖြင့္ၾက.. ဘုရားေရွ႔မွာ ႏွစ္ပါးသြားၾက..။

--------------

တေန႔က ဗီဒီယို အပိုင္းေလး တစ္ခုၾကည့္မိျပီး ေရးထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႔ Status က စာပါ။ Facebook မွာ တင္တဲ့သူက တင္ ေအာက္မွာ ကြန္မန္႔ေရးတဲ့သူက ေရး။ တခ်ိဳ႔က သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္း ေျပာင္ၾကေနာက္ၾက စၾက။ တခ်ိဳ႔ၾကေတာ့လည္း အဲဒီကြန္မန္႔ထဲမွာကို တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ဆဲၾကဆိုၾက သေဘာထားကြဲလြဲၾကေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ လက္ခံထားတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြ Block လုပ္ၾက။ အခုလဲ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သေဘာထားကြဲလြဲတဲ့သူ တစ္ေယာက္ကို ေတြ႔တာနဲ႔ ကြန္မန္႔ ေရးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သေဘာထားကြဲတာကို လက္ခံပါတယ္။ သူ႔အျမင္နဲ႔ ကိုယ့္အျမင္ ဖလွယ္လို႔ရတာေပါ့။ ကြန္မန္႔က အလံုး ၈၀၀၀ ေက်ာ္ေနလို႔ ေပးလို႔မရေတာ့ဘူး။ အဲဒါနဲ႔ ႏုတ္ထဲကို ေရာက္လာေတာ့တာပါပဲ။ သူက ကၽြန္ေတာ္သူငယ္ခ်င္းမဟုတ္ပါဘူး။

ဗီဒီယို အပိုင္းက ဘုန္းၾကီးတစ္ပါးက စင္ျမင့္ေပၚမွာ မိုက္ခရိုဖုန္းနဲ႔ ေအာက္က ပရိတ္သတ္ကို ကၾကဖို႔ တိုက္တြန္းျပီး ရာနဲ႔ခ်ီရိွတဲ့ ပရိတ္သတ္ဟာ ခႏၶာကိုယ္ လႈပ္ရွားကခုန္ၾကပါတယ္။ သူက ဗီဒီယို ကို ၾကည့္ျပီး Nothing is wrong ဘာျဖစ္ေနလို႔လဲ လုိ႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါဟာ စိတ္ဓာတ္ျမွင့္တင္ေရးသင္တန္းပါတဲ့။ ဘာသာေရးသင္တန္းမဟုတ္ပါဘူးတဲ့။ ဘုန္းၾကီးေတြဟာ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားေတြကို စာသင္တယ္။ အဂၤလိပ္စာ သခ်ၤာစတာေတြသင္ေပးပါတယ္တဲ့။ အခု ရုပ္သံ အပိုင္းေလးက လည္း ထို႔နည္းတူ ပါပဲတဲ့။ အျမင္ေတြ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းထားၾကပါလို႔လဲ ေျပာထားပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ေက်ာ္ဇင္က “မဟုတ္ေသးဘူးဗ် ၈ပါးသီလမွာ နစၥ ဂီတ ၀ါဒိတ ၀ိသူက ဒႆန မာလာဂႏၶ ၀ိေလပန ဓာရဏ မ႑န ၀ိဘူသန႒ာနာ ေ၀ရမဏိ သိကၡာပဒံ သမာဒိယာမိ ဆိုျပီးပါတယ္ ဆိုတာ ကတာနဲ႕ပက္သက္ျပီး ျမတ္စြာဘုရားက ပညတ္ထားတာ ဒီေနရာမွာဘုန္းၾကီးမဟုတ္ပဲ တျခားလူတေယာက္ဆိုရင္ေတာ့ ဘာမွေျပာစရာမရွိပါဘူး... အခုက ဘုန္းၾကီးကလုပ္ခိုင္းတာဆိုေတာ့ အျမင္မတင့္တယ္ဘူးဗ် ဝင္မကတာေတာင္ သူကတိုက္တြန္းတဲ့သူ ျဖစ္ေနျပီေလ အာပတ္လဲလြတ္မွာမဟုတ္ဘူး” လို႔ သူ႔အျမင္ကုိေျပာထားတယ္။ တိုရွင္းျပီး ထိေရာက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္က လွ်ာရွည္ပါရေစ။

လူေတြက လူအလုပ္လုပ္ရသလို ဘုန္းၾကီးက ဘုန္းၾကီးအလုပ္လုပ္ရတယ္ဆိုတာ ဟိုး အရင္ ဖဆပလ ဦးေအာင္ဆန္းေခတ္ကတည္းက ဦးေအာင္ဆန္းက ေျပာခဲ့တယ္လို႔ ဖတ္မွတ္ဖူးပါတယ္။ တေလာက လူဓမၼကထိကေတြ မ်ားသထက္မ်ားလာတာကို ဆရာေတာ္တစ္ပါးက “လူဓမၼကထိကေတြ မ်ားလာတာဟာ ဘုန္းၾကီးေတြ ဘုန္းၾကီးအလုပ္မလုပ္လို႔” ဟု တရားေဟာဘူးပါတယ္။ လြတ္လပ္ျပီးေခတ္ ေနာက္ပိုင္းမွာဘုန္းၾကီးေတြ ပ်က္ဆီးလာပံုကို သိန္းေဖ ဆိုတဲ့စာေရးဆရာတစ္ေယာက္က ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ေရးတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ထုတ္အျပီးမွာ လူၾကိဳက္မ်ားၾကလြန္းလို႔ သူ႔နာမည္ကို “တက္ဘုန္းၾကီး သိန္းေဖ”လို႔ ေခၚတြင္သြားတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာထင္တာက ဘုန္းၾကီးက ဘုန္းၾကီးအလုပ္ပဲလုပ္သင့္တယ္။

တရားဓမၼဆိုတာ သိမ္ေမြ႔နက္နဲသလို ခက္ခဲလွပါတယ္။ အဲဒါကို လူသာမာန္ေတြနားလည္ေအာင္ ပုံတိုပတ္စနဲ႔ ရွင္းလင္းေဟာျပရင္ ကၽြန္ေတာ္လက္ခံပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ေရႊမန္းတင္ေမာင္က ဘုရားဇာတ္ေတာ္ေတြကို ျပဇာတ္ျပဳေတာ့ ဆရာေတာ္ၾကီးေတြက သာဓုေခၚၾကသတဲ့။ (ဒါေပမယ့္ ေရႊမန္းတင္ေမာင္ရဲ႕ဇာတ္ေတြထဲမွာ အခ်ိန္အတိုင္းအတာအရ ခ်ဳံ႕လိုက္တဲ့ အျဖစ္ေတြ အမ်ားၾကီးပါ)။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူေတြအမ်ားစုဟာ လူပိန္းေတြပါ။ စင္ေပၚကလူ လုပ္သမွ်ကို လက္ခုပ္တီးေနတတ္သူေတြပါ။

စိတ္ဓာတ္ျမွင့္တင္ေရးသင္တန္းဆိုျပီး (ၾကံခိုင္ေရးနဲ႔ ဖြံျဖိဳးေရးအဖြဲ႔ၾကီးက ဖြင့္ေပးတဲ့သင္တန္းလုိ႔ ဆိုၾကပါတယ္) မွာ သင္တန္းျပသူကလဲ လူပဲျဖစ္သင့္တယ္။ ဘုန္းၾကီးမျဖစ္သင့္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္လည္း သူေျပာခဲ့သလို ဘုန္းၾကီးေတြက ပညာဒါန အေနနဲ႔ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားေတြကို စာသင္ေပးတာ၊ အဂၤလိပ္စာ သင္ေပးတာေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူေတြက လူ႔အလုပ္မလုပ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါေတြက ၀တ္နည္းေတြနဲ႔ လြတ္တယ္။ ပညာဒါန ျဖစ္ပါတယ္။ အခုဟာက ရြနည္းကို သင္ေပးသလိုျဖစ္ေနပါတယ္။ ရြတာက သင္ေပးစရာမလိုပါဘူး။ သဘာ၀အရကို ရြတတ္ျပီးသားပါ။ စာအုပ္စာေပ မင္းသားမင္းသမီး MTVဆိုတာေတြ ၾကည့္ျပီး လႈပ္တာ ကတာကို ကေလးငယ္ေတြေတာင္ သိေန လုပ္တတ္ေနၾကပါတယ္။ ဘုန္းၾကီးက ကၾကလို႔ ေျပာေနစရာမလုိပါဘူး။

ဗုဒၶဂါယာသြားတုန္းက ကုသိနာရံုဆိုတဲ့ ဘုရားပရိဗိၺမာန္ျပဳတဲ့ေနရာက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ဦးပဇင္းေတြက သီခ်င္းေတြဖြင့္ျပီးဘုရားဖူးတခ်ိဳ႔က ကခုန္ၾကတယ္။ Waka Waka ေတာင္ပါေသး ။ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းၾကီးေတာ့မရိွပါဘူး။ လက္ေထာက္ဘုန္းၾကီးပါ။ အဲဒါ သာသနာေရး၀န္ၾကီးဌာနက ဦးစီးတဲ့ ဘုရားဖူးအဖြဲ႔နဲ႔ သာသနာေရး၀န္ၾကီးဌာနက လႊတ္ထားတဲ့ ဘုန္းၾကီးပါတဲ့။ ျမင္တဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားေတြက တအံတၾသနဲ႔ ျဖစ္ေနတယ္။ သူတို႔ေတြက ေနရာမွားေနတယ္လို႔ ထင္မယ္။ မေနႏုိင္လုိ႔ အရွင္ဘုရားတို႔ ဘယ္ေတာ့ေလာက္ ဒီပါတီ ရပ္မွာလဲဘုရားလို႔ သြားေလွ်ာက္ေတာ့မွ ႏွစ္ပုဒ္ေလာက္ ထပ္ဖြင့္ျပီး ရပ္သြားေရာ..။ ကာလံေဒသံဆိုတာ ေတာင္ နားမလည္ေတာ့တဲ့သူေတြက ေတာ္ေတာ္ဆိုးတယ္။

အေပ်ာ္ခရီးထြက္ခ်င္ရင္ ေခ်ာင္းသာ ေငြေဆာင္ စတဲ့ေနရာေတြ သြားေပါ့။ အရက္ေသာက္ခ်င္ရင္ အရက္ဆိုင္သြားေပ့ါ။ ကေျမာ့ခ်င္ရင္ ကခ်င္ရင္ ႏုိက္ကလဒ္ ေတြသြားေပါ့။ ဒါပါပဲ ႏိုင္ငံျခားသားေတြက ဘုရားဆင္းတုေတြကို ႏိုက္ကလပ္ေတြမွာ အလွထားရင္ ျမန္မာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ ေဒါသထြက္လို႔ ၀မ္းနည္းလို႔ မဆံုးဘူး။ ဟိုကသူေတြက ကိုးကြယ္တာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီကလူေတြကေတာ့ ကိုးကြယ္တယ္ ကိုးကြယ္တယ္ဆိုျပီး ေကာ့လန္ေကာ့ကားေတြကို လုပ္ေနၾကတာက ပို၀မ္းနည္း ေဒါသျဖစ္ဖို႔ သင့္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေရာ ေဒါသထြက္လားဆိုေတာ့ မထြက္ပါဘူး။ ေအာ္.. အမွားနဲ႔ အမွန္ကို ခြဲျခားမသိႏိုင္ေတာ့တဲ့သူေတြ မ်ားလာတယ္ဆိုတာပဲ သတိျပဳမိတယ္။

အဲဒီလို ေက်ာင္းဆရာက ေက်ာင္းစာကို ေကာင္းေကာင္းမသင္ႏုိင္၊ သီခ်င္းသည္က ေတးသံအတြက္ စာသားကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ မဆိုႏိုင္၊ သရုပ္ေဆာင္က လည္း ထို႔နည္းတူ။ တပ္မေတာ္သားကလည္း သူ႔အလုပ္မလုပ္ႏိုင္ အုပ္ခ်ဴပ္ေရးလုပ္ရ ယဥ္ေက်းမႈလုပ္ရ သာသနာေရးထိန္းရ ပညာေရးလုပ္ရ။ ဘုန္းၾကီးေတြလဲ အဲလိုပဲ ကိုယ့္ တရားဓမၼရွာတာ ေဟာေျပာတာလုပ္ဖို႔ထက္ တကာတကာမ မ်က္ႏွာၾကည့္ျပီး ေနရတယ္။ ကဲ.. အဲဒါေတြအားလံုးကို Nothing is wrong လို႔ေတာ့ သူက ထင္ခ်င္ထင္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ မထင္ႏုိင္ဘူး ။ ကၽြန္ေတာ္ ထင္တာက Everything is wrong!

ကၽြန္ေတာ္ထက္ျပီ စဥ္းစားၾကည့္ပါတယ္။ ဥပမာ ဘုန္းၾကီးေတြက ဒီအတိုင္းသာ ဆက္လုပ္သြားမယ္ဆိုရင္ (တေယာက္ေယာက္ အလိုက်ေပါ့ေလ) ေနာက္ဆို ဘုန္းၾကီးဖြင့္တဲ့ အႏွိပ္ခန္းေတြေတာင္ ထြက္လာမလားမသိဘူး။ အႏွိပ္ခန္းေတြက ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္မႈေတြကို ေလ်ာ့ေစလုိ႔ေလ။

ဘုရားေခတ္က တတၳိေတြရဲ႕ အယူအဆတစ္ခုက ကာမဂုဏ္ကို အ၀ခံစားလုိက္ရင္ ျငိမ္းခ်မ္းပါသတဲ့။ ၀က္သားအအီအဆိမ့္ကို အ၀ မုန္းေအာင္စားလိုက္ရင္ ေနာက္ရက္မွာ မစားခ်င္ေတာ့သလိုပဲ ကာမဂုဏ္ကို အဲလုိခံစားရမယ္လို႔ ေဟာေျပာပါတယ္။ အဲဒါကို လူေတြက သေဘာက်က်တယ္။ ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္သလိုလုိလို႔ ထင္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေသြးသားဆႏၵကုန္သြားလို႔ျဖစ္သြားေပမယ့္ ျပန္ျပည့္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ျပန္လည္ ေတာင္းတတာပါပဲ။ မခ်ဴပ္ မျပတ္သြားပါဘူး။ အဲဒီလို အယူအဆမ်ိဳး အိႏိၵယမွာ ဘုရားပြင့္ျပီး ၁၂ ရာစု ၁၃ ရာစုေလာက္မွာ ေခတ္စားခဲ့တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ကာမဂုဏ္ကို ခ်ဴပ္တည္းျပီးျဖတ္ရမယ္လို႔ ေဟာခဲ့တဲ့ ေဂါတမရဲ႕သာႆနာဟာ အဲဒီအခ်ိန္ေလာက္မွာ တိမ္ေျမာက္ကြယ္ခဲ့ရတယ္။ ဖ်က္ဆီးခံခဲ့ရဖူးပါတယ္။ ရက္ရက္စက္စက္ ဖ်က္ဆီးခံခဲ့ရသလို ဟိုဘာသာေရာထည့္ ဒီဘာသာေရာထည့္ျပီး ကိုယ့္ဘာသာကပဲ သူ႔ဘာသာယူထားသလိုလုိ အႏုနည္းနဲ႔ ေရာဖ်က္လုပ္တာကိုလည္း ခံခဲ့ရပါတယ္။

အဲဒီေတာ့ လူေတြက ကာမဂုဏ္မွာ ေမြ႔ေလ်ာ္တဲ့သေဘာရိွတယ္။ ဘုန္းၾကီးေတြက သူတို႔ရဲ႔ အာဏာေက်ာ္ေဇာမႈ ဒါမွမဟုတ္ သူတို႔ကို ေထာက္ပံ့တဲ့ သူတုိ႔ရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈ အရိွန္အ၀ါေတြေအာက္ကေန ရုန္းမထြက္ႏုိင္ေတာ့ဘဲ လူေတြအၾကိဳက္ ကာမဂုဏ္ ေပ်ာ္ပါးမႈအေၾကာင္းေတြကို ေဟာၾကားေနတာဟာ ကၽြန္ေတာ္ အထင္အျမင္နဲ႔ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ အဆင္မေျပတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ေခတ္က ဒီလိုဆိုရင္ေတာ့လဲ...။

ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာလို ေရးထားတာကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သေဘာေပါက္လိမ့္မယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ အရာအားလံုးက မွားေနမွေတာ့ ဒီအရာကိုက မွားေနတာပါလို႔ ေျပာဖို႔ရာ စကားစေတြ အ.. ထစ္ေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လုပ္ႏိုင္သေလာက္ အ ထစ္ အ ထစ္နဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ ဒီစာကို ေရးပါတယ္။

ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

အဖြားစိန္ေကၽြးတဲ့ ေနလယ္စာ

ဒီရက္ပိုင္း အားရင္ စာေရးဖို႔ စိတ္ပါလက္ပါျဖစ္ေနတယ္။ အားလပ္ရက္မွာဆို အိမ္အလုပ္လုပ္ ဟင္းခ်က္နဲ႔ မအားတဲ့ၾကားက ေခါင္းထဲကို စိတ္ထဲကို ေရာက္ေရာက္လာတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြက စာေရးခ်င္ေအာင္ လႈံ႔ေဆာ္ေပးေနတယ္။ ေမာင္ပြတ္က “ကိုငယ္.. သံလြင္အတြက္လဲ ခ်န္ထားဦး”လို႔ ေျပာေတာ့ ေရးမယ့္အေၾကာင္းအရာက ကန္႔သတ္လိုက္သလိုျဖစ္သြားျပန္တယ္။ စာေရးခ်င္ေနတုန္းမွာ ရန္ကုန္ျပန္တုန္းက ဓာတ္ပံုေတြ ျပန္ၾကည့္ေတာ့ အဖြားစိန္အေၾကာင္း ေရးခ်င္လာတယ္။ သူ႔ေျမးေရးတဲ့ “ဖြားစိန္တို႔ အိမ္” ကိုေတာ့ သံလြင္အိပ္မက္ အသစ္ထြက္ရင္ ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။

အဖြားစိန္အေၾကာင္းေရးမယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ပတ္သက္တာေလးေတြ သတိရမိတာေလးေတြပဲေရးရတာ။
အဖြားဆိုလို႔ ကၽြန္ေတာ့္အဖြားေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ စည္သူတို႔ ညီညီတို႔ရဲ႔အဖြားပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြေတြက သူတို႔ေခၚသလို ဖြားစိန္လို႔ပဲ လိုက္ေခၚပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္မွာက အေမရဲ႔ အေမ အေမျငိမ္းက ကၽြန္ေတာ္မေမြးခင္ ကတည္းက ဆံုးသြားတယ္။ ေနာက္အေဖရဲ႕ အေမ အဖြားေဒၚလွမင္းက ကၽြန္ေတာ္ဆယ္တန္းေအာင္ျပီးတဲ့အခ်ိန္က ဆံုးသြားျပီဆိုေတာ့ ဆယ့္သံုးႏွစ္ေလာက္ရိွပါျပီ။ အေမရဲ႔မိေထြးျဖစ္တဲ့ အေမတင္လဲ ဆံုးတာ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ရိွသြားျပီ။ အဖိုးေတြလဲ မရွိေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ အဖိုးအဖြားဆိုတဲ့ မ်ိဳးဆက္က မရွိေတာ့ဘူး။

ရန္ကုန္အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေလးေလးတို႔အိမ္မွာ ေနရတဲ့ အခ်ိန္ စည္သူရိွတဲ့ အဖိုးတို႔ အဖြားတုိ႔ အိမ္ကို ခဏခဏေရာက္ေတာ့ အဖိုးတို႔ အဖြားတို႔ နဲ႔ ရင္းႏွီးလာခဲ့တယ္။ ငယ္ငယ္ကေတာ့ ရန္ကုန္ကို လာလည္ရင္ အဖိုးနဲ႔အဖြားတို႔အိမ္ကို ခဏတျဖဳတ္ေတာ့ေရာက္ေလ့ရိွေပမယ့္ ၾကာၾကာမေနဘူးေတာ့ မရင္းႏွီးခဲ့ဘူး။ အဖိုးဦးလွစိန္ဆံုးတာ ဆယ္ႏွစ္ ေလာက္ရွိေပမယ့္ အဖြားကေတာ့ မာတုန္း ပါပဲ။ တေလာက သူ႔သားအၾကီးဆံုး ဘၾကီးစိုး ဆံုးသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာရန္ကုန္ေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္က တစ္လျပည့္ ဆြမ္းေကၽြးနဲ႔ၾကံဳလို႔ သြားခဲ့ေသးတယ္။ ဘဘေလးလို႔ေခၚတဲ့ ညီညီရဲ႔ အေဖက တေလာက ေလျဖတ္ျပီးေဆးရံုတင္ခဲ့ရေပမယ့္ အခုေတြ႔တဲ့အခ်ိန္မွာ ကုိယ္ေရစစ္သြားျပီး က်န္းမာေရးေကာင္းတဲ့ ပံုပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ေရာက္ျပီး ေနာက္တစ္ရက္မွာပဲ အဖြားစိန္ကို သြားကန္ေတာ့ျဖစ္တယ္။ အဖြားက “ အိမ္မွာ ထမင္း တစ္ရက္လာစား.. ငယ္ေလး ဘာစားမလဲ” လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က “စားမယ္စိတ္ခ် ဖြားစိန္..ငါးရံ႔အူစားခ်င္တယ္.. ဘုရားဖူးက ျပန္လာမွ တစ္ရက္လာစားမယ္ေနာ္”လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေျဖခဲ့တယ္။


တကယ္ေတာ့ ငါးရ႔ံအူ ဆိုတာက ရန္ကုန္ေရာက္မွ ကၽြန္ေတာ္စားဖူးခဲ့တာ။ အညာမွာက အရသာခပ္သက္သက္ ငါးေခ်းကိုပဲ စားဖူးခဲ့တာ။ ငါးရ႔ံအူက မခါးဘူး။ အူအေသးေလးေတြရယ္ အူအၾကီးရယ္ အသည္းရယ္ အားလံုးကို ၁ လက္မ ၂လက္မ ေလာက္အရြယ္ရိွတယ္။ အဆီေတြထပ္ထားတဲ့ ငါးရံ႔အူတစ္ဖက္ကို စားလုိက္ရင္ ပါးစပ္ထဲမွာေပ်ာ္၀င္သြား တဲ့ အျပင္ မတူညီတဲ့ အူအေသးနဲ႔ အူအၾကီးတို႔ရဲ႕႔ ႏုညံ့မႈ အသည္းတစ္စံုရဲ႔ အရသာရိွမႈေတြက လွ်ာေပၚမွာစြဲထင္သြားတတ္တယ္။ ခံတြင္းတစ္ခုလံုးျပည့္သြားတယ္။ ငါးညီွနံ႔ နည္းနည္းရိွေပမယ့္ ပံုမွန္ ငါးေခါင္းဟင္းစားရသေလာက္ပဲရိွတာမို႔ ငါးေခ်းထက္ အနံ႔ အရသာေရာ ကြာပါတယ္။ သာပါတယ္လို႔ေတာ့ မေျပာလုိပါဘူး ။ ငါးေခ်းၾကိဳက္တဲ့သူမ်ားက ငါးေခ်းမွ ငါးေခ်းကိုး။

ကၽြန္ေတာ္ဘုရားဖူးက ျပန္လာျပီး စကၤာပူကို မျပန္လာခင္ ၾကာသာပေတးေန႔မွာ အဖြားစိန္ရဲ႔အိမ္မွာ ေန႔လယ္စာစားခဲ့တယ္။ ငါးရံ႔အူ၊ ၀က္သားဟင္းေလးခ်က္၊ ေက်ာက္ပြင့္သုပ္၊ မယ္ဇယ္ဟင္းခါး၊ ငါးပိရည္နဲ႔ တို႔စရာ။ ငါးရံ႔အူကို ဆီျပန္ခ်က္ထားေတာ့ စားလို႔ေကာင္းတယ္။ ၀က္သားဟင္းေလးခ်က္ကေတာ့ သာမာန္၀က္သားခ်က္ကို မန္းက်ည္းႏွစ္ေလး နည္းနည္း ေရာျပီး ခ်က္ထားေတာ့ အအီေလ်ာ့တယ္။



ကၽြန္ေတာ္စားဖူးတဲ့ ေက်ာက္ပြင့္သုပ္ ႏွစ္မ်ိဳးရိွတယ္။ အျဖဴနဲ႔အမည္းပါ။ အျဖဴကေတာ့ စကၤာပူမွာလည္းရပါတယ္။ အမည္းကေတာ့ ေမာ္လျမိဳင္ဘက္မွာပဲ ရေလ့ရိွပါတယ္။ ေရညိွန႔ံေလး နဲနဲ ယိမ္းေပမယ့္ ပုဇြန္ေျခာက္ေထာင္းနဲ႔ ၾကက္သြန္နီေရာသုပ္ထားေတာ့ စားရတဲ့အရသာက ထူးပါတယ္။ မယ္ဇယ္ဟင္းခါးကလည္း ေမာ္လျမိဳင္ဟင္းလို႔ဆိုပါတယ္။ ငါးရ႔ံအူေလး စားလိုက္၊ ငါးပိရည္ေလးစမ္းလိုက္၊ ၀က္သားတုံုးေလး ၀ါးလိုက္၊ ေက်ာက္ပြင့္သုပ္ေလးစားျပီး ဟင္းခါးေလးေသာက္ ခံတြင္းရွင္းလိုက္ ႏွင့္ ထမင္း ႏွစ္ပန္းကန္ ကုန္သြားပါတယ္ ။

ထမင္းစားျပီးေတာ့ အဖြားစိန္ႏွင့္ စကားေျပာပါတယ္။ေရာက္တတ္ရာရာပါ။ ဟိုေျမးေတြက ဖံုးဆက္လား။ ဒီေျမးေတြက ကန္ေတာ့လားဆိုတာေတြပါ။ သူငယ္ငယ္က ေမာ္လျမိဳင္မွာ ေသာင္းက်န္းသူတို႔ ရိွေနတဲ့ အေၾကာင္းလဲေျပာပါတယ္။ သူ႔သားသမီးေတြအေၾကာင္းလဲ ေျပာတယ္။ မ်က္စိမေကာင္းေတာ့တဲ့ အဖြားတူမ အန္တီစန္းကလည္း ေဘးမွာ ရိွေတာ့ အန္တီစန္းေရာပါတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ အဖြားကို ကန္ေတာ့ အန္တီစန္းနဲ႔ သူ႔အေမ အဖြားညီမ ဖြားပူတီ ကိုလည္း ကန္ေတာ့ျပီး ျပန္လာခဲ့တယ္။


အရသာဆိုတာက ပါးစပ္ဖ်ားေပၚမွာပဲျပီးသြားတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ေမတၱာပါတဲ့ ထမင္း၀ိုင္းမွာေတာ့ တသက္စာအမွတ္တရေတြ စြဲထင္သြားတတ္ပါတယ္။ ခ်စ္ခင္သူေတြ ခြဲခြာေနရတဲ့ မိသားစုေတြ ၊ ေ၀းကြာေနတဲ့ မိသားစုေတြ ေႏြးေထြးစြာ ျပန္လည္ဆံုေတြ႔မယ့္ေန႔ေတြကို ေမွ်ာ္လင့္ဆုေတာင္းရင္း...။ အဖြားစိန္ က်န္းမာပါေစ..။

ေနဘုန္းလတ္အတြက္... စာ..။

သူငယ္ခ်င္းေရ

ေနေကာင္းရဲ႔လား။ ငါလည္း စာေရးမယ္ေရးမယ္နဲ႔ မေရးျဖစ္တာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေရာ။ စာဆိုေပမယ့္ မင္းအတြက္ကေတာ့ အစာတစ္ခုလိုပဲ အာဟာရျဖစ္ေစမယ္မွန္းေတာ့ သိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဟိုဟာရႈပ္ဒီဟာရႈပ္နဲ႔ပဲ တစ္လတစ္လ အန္တီတို႔ မင္းဆီသြားမယ့္ေန႔ကို ေက်ာ္ေက်ာ္သြားလို႔ မေပးျဖစ္လိုက္ဘူး။ ဒီဇင္ဘာရန္ကုန္ျပန္လာတုန္းကေတာင္ ငါ့လက္ေရးနဲ႔ေရးမလို႔စိတ္ေတာ့ကူးမိျပီး လက္ေတြ႔က ျဖစ္မလာခဲ့ဘူး။ ရန္ကုန္က ျပန္လာေတာ့လည္း ၈ရက္ေန႔ကို ဘားအံသြားမယ္လို႔ ေျပာေတာ့ စလံုးကိုေရာက္ျပီးေတာ့မွ ေရးမယ္လို႔ စိတ္ကူးထားျပီး မေရးျဖစ္ျပန္ဘူး။

ဒီဇင္ဘာက လစာမဲ့ခြင့္ေတြမ်ားသြားတာက တစ္ခ်က္၊ ရန္ကုန္ျပန္ ဗုဒၶဂါယာသြားတာက တစ္ခ်က္ ငါ့အိတ္ကပ္ထဲမွာ လိုေငြျပေနတာနဲ႔ အလုပ္ေတြမနားရဘဲလုပ္ေနတာ ဒီအပတ္မွ အခ်ိန္ပို တစ္ရက္မွ မယူပဲ ေအးေအးေဆးေဆး နားျဖစ္ေတာ့တယ္။ နားေတာ့လည္း သံုးပတ္ေလာက္ မေလွ်ာ္ပဲထားတဲ့ အ၀တ္ေတြေလွ်ာ္ စားဖို႔ရာ ဟင္းခ်က္ နဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ေရာ။ ညေနေရာက္ေတာ့ အတန္းရိွလို႔ အိမ္က ထြက္လာတယ္။ အဲဒီမွာ ဒီစာေရးဖို႔ အေၾကာင္းေပၚလာတာပဲ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ငါတို႔အိမ္က ထြက္ျပီး ျမိဳ႔ထဲကို သြားခ်င္ရင္ အေ၀းေျပးလမ္းမေတြထဲက “ဘူးကစ္ တီးမား” ဆိုတဲ့ေနရာကေန ထြက္ရတယ္ေလ။ ဒီေန႔ အဲဒီ ထြက္ေပါက္က ကားေတြ အမ်ားၾကီးပိတ္ေနလို႔ ေရွ႔နားကို ဆက္ေမာင္းျပီး “ကာရင္ေဟး” ဆိုတဲ့ ထြက္ေပါက္က ထြက္လိုက္ရတယ္။ ေအာခ်က္လမ္းမၾကီးေပၚက ေမာင္းလာျပီး ငါသြားခ်င္တဲ့လမ္းထဲကို ၀င္လိုက္ေတာ့ ကားေတြ ပိတ္ေနတာ ဘာလို႔လဲဆိုတာ သိလုိက္ရတယ္။ “ထိုင္ပူစန္” ပြဲေတာ္ လွည့္လာတာကို ေတြ႔လုိက္ရလို႔ေလ။

“ထိုင္ပူစန္” ဆိုလို႔ ။ တရုတ္ပြဲမထင္လိုက္နဲ႔ဦး ။ နာမည္ကသာ တရုတ္နဲ႔ခပ္ဆင္ဆင္တူတာ တကယ္က ကုလားေတြရဲ႔ ပြဲေလ။ သံေခ်ာင္းေတြကိုယ္မွာထိုးျပီး “Sri Srinivasa Perumal ဘုရားေက်ာင္းကေန Sri Thendayuthapani Temple” ဘုရားေက်ာင္းကို သြားၾကတယ္။ ပရိတ္သတ္ေတြကလည္း လမ္းေလွ်ာက္တာေပါ့။ အဲဒါေၾကာင့္လမ္းေတြ ပိတ္သြားတာေပါ့။

အဲဒါကို လမ္းေပၚကေန ျမင္လိုက္ေတာ့ စိတ္ရဲ႔ အလ်င္က ျမန္လိုက္တာ။ မင္းရယ္ ငါရယ္ စည္သူရယ္ ေမာင္ပြတ္ရယ္ ေလးေယာက္သား Woodland အိမ္ကေန Marina South က BBQ အကင္ဆိုင္ကို Taxi ငွားျပီး သြားစားၾကတာကို သတိရလုိက္တယ္။ Playback ေတြျပန္လုပ္ေတာ့ Taxi သမား အဖိုးၾကီးက ကားေပၚတက္လိုက္တာနဲ႔ Marina South က အကင္ ေဟာ့ေပါ့ဆိုင္သြားမယ္ဆိုေတာ့ ငါတို႔အိမ္နားက ေဟာ့ေပါ့ဆိုင္ရိွတဲ့ေနရာဘက္ကို လက္ညိဳးထိုးျပျပီး “ဒီမွာစားလဲရတာပဲ ဘာလို႔ အဲဒီကိုသြားမွာလဲ”လို႔ ေျပာတယ္။ ငါတို႔ေတြကလည္း အဲဒီကိုပဲသြားခ်င္တယ္လို႔ေျပာေတာ့ အဖိုးၾကီးလဲ ဘာမွမေျပာေတာ့ပဲ ကားကို ေမာင္းျပီးလိုက္ပို႔တယ္။ အဲဒီကတည္းက သူ အသံတိတ္သြားျပီး ငါတို႔ေလးေယာက္သားပဲ စကားေျပာေနၾကတယ္။ ငါေျပာတဲ့ “ဘူးကစ္ တီးမား” ထြက္ေပါက္က ထြက္ျပီး Little India ဘက္ကို သြားတဲ့ေနရာေရာက္ေတာ့ ကားေတြပိတ္ေနတာ နာရီ၀က္ ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ ေစာင့္ေနရေတာ့ ငါတို႔ေတြလဲ စိတ္မရွည္ျဖစ္ေရာ။ ကားထဲမွ အသံေတြတိတ္ေနတုန္း ကားေမာင္းသမားၾကီးရဲ႔ “ဟက္” ကနဲ ရယ္သံကို ၾကားလိုက္ရတယ္။ အဲဒီရယ္သံကို ငါက ဘာသာျပန္တာ “ဒီေလာက္ေတာင္ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀းသြားခ်င္တဲ့ေကာင္ေတြ မွတ္ပီလား”။ အဲဒါကို မင္းတို႔ကို ေျပာျပေတာ့ အဲဒီအဖိုးၾကီးကို ျမန္မာလို႔ ပြစိပြစိလုပ္လိုက္ေသးတယ္။ အဟဲ..သူက နားမလည္လို႔ေပါ့ကြာ။ ဆဲေတာ့ မဆဲဘူးထင္တာပဲ။ ငါတို႔ေတြ ဒီေလာက္ယဥ္ေက်းတာကိုး.. အဲဒါပဲ မင္းကို သတိရတာနဲ႔ အခုစာေရးလိုက္တာ။

ေရးျပီဆိုေတာ့ အမ်ားၾကီးပဲ ေရးဖို႔ရာရိွတယ္။ ရန္ကုန္ျပန္လာတာေရာ ေနာက္ျပီး အိႏၵိယသြားတာေရာ သင္းသင္းစိုးတို႔ စိုးစိုးတုိ႔နဲ႔ ေတြ႔တာေရာ ေက်ာ္မင္းကိုနဲ႔ နီလာထြန္းတို႔ ကေလးေလး ေရခဲဆိုတဲ့အေကာင္ လည္လိုက္တာေရာ။ မ်က္လံုးေတြၾကည္လင္ျပီးတက္ၾကြတဲ့ မင္းအေမ အန္တီေအး အေၾကာင္းေရာ။

အစီအစဥ္အတိုင္း စေရးရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ရန္ကုန္အေၾကာင္းကို စေရးရမွာပဲ။ ဘာမွ မထူးဘူးလို႔ ေျပာရမလားပဲ။ ရက္ ၂၁ရက္ မွာ ၆ရက္ပဲ ရန္ကုန္မွာေနခဲ့တာဆိုေတာ့ သိပ္မသိဘူး။ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ ဓာတ္ပံုကူးတဲ့ဆိုင္ေလးေတြမ်ားလာတယ္။ အင္တာနက္ဆိုင္ေတြကေတာ့ ၂၀၀၈ တုန္းက ေရာက္ကတည္းက ရိွေနတာဆိုေတာ့ ပိုမ်ားလာတယ္လို႔ မဆိုသာပါဘူး။ ျမိဳ႔ထဲကလမ္းေတြ အနိမ့္အျမင့္မတူတာေတာ့ေတြ႔ခဲ့တယ္။ အသစ္ခင္းတဲ့ တစ္ျခမ္းက ျမင့္ျပီး လမ္းအေဟာင္းက နိမ့္ေနတာေလ။ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ျပီး ေနာက္တစ္ရက္မွာ ျမိဳ႔ထဲက ပန္းဆိုးတန္းမွာ လမ္းအေလွ်ာက္ သင္းသင္းစိုးကို ေတြ႔တယ္။ မေတြ႔တာ ၁၀ႏွစ္ ၁၁ ႏွစ္ေလာက္ရိွျပီ။ လမ္းမမွာ နာရီ၀က္ေလာက္ စကားေျပာျဖစ္တယ္။ အိႏၵိယက ျပန္လာေတာ့ သူရယ္ စိုးစိုးရယ္ နီလာထြန္းရယ္ ေက်ာ္မင္းကိုရယ္ ေတြ႔ျဖစ္ၾကတယ္။ ရန္ကင္းစင္တာက feel မွာ။ မင္းနဲ႔က နီလာထြန္းမဂၤလာေဆာင္မွာ ေတြ႔တယ္လို႔ မင္းနဲ႔ေတြ႔တုန္းက ေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္ေလ။

စိုးစိုးက အယင္က စိုးစိုးမဟုတ္ေတာ့ဘူးဟ.. မ်က္ႏွာေလးကေတာ့ လွပါတယ္။ ထိုင္ေနတုန္းကေတာ့ ေအာ္ငါ့သူငယ္ခ်င္း အယင္ကဆုိ မ်က္မွန္နဲ႔ ပိန္ပိန္သြယ္သြယ္ေပါ့။ အခုေတာ့ မ်က္ကပ္မွန္တပ္ထားတာလာမသိပါဘူး မ်က္မွန္မပါဘူး။ မိတ္ကပ္ကလည္း ျပင္လုိက္ဆင္လိုက္ထားတာ မင္းသမီးလားမွတ္ရတယ္။ မ်က္ႏွာေလး လွပါတယ္လို႔စိတ္ထဲက ထင္ေနတာ ထိုင္ေနရာက အထ.. လွလို႔ ၀လို႔ဆိုတာနဲ႔ လိုက္ဖက္သြားတယ္။ ဟ..ဟ.. ဒီေကာင္ ငါ့ကို ဆဲေတာ့မွာပဲ..။ သင္းသင္းစိုးလား.. ဒီတစ္ေကာင္ေတာ့ ဘာမွ မေျပာင္းလဲဘူး။ ရုပ္ကိုေျပာပါတယ္။ တျခားဟာေတာ့ ငါလည္းမသိဘူး။ သူ႔အမ က အဂၤလန္ကို ေရာက္သြားျပီး ညီမကေတာ့ စကၤာပူမွာလို႔ေျပာတယ္။ အဲ.. မင္းတို႔ေျပာတဲ့ “ရစ္တာလဲ” မေျပာင္းဘူး.. ။

စိုးစိုးက စေကာ္လာရလို႔ အေမရိကို ကားသြားမယ္တဲ့။ သူ႔အေမ ႏွလံုးခြဲလို႔ ငါတို႔ေတြလဲ သူ႔အိမ္ကို လိုက္သြားၾကတယ္။ သင္းသင္းစိုးက သူ႔အေမကို ၾကည့္ေပးတာထင္တယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ငါကသိတယ္။ စိုးစိုးက ေဆးထိုးအပ္မကိုင္ေတာ့တာကို ေျပာပါတယ္။ အန္တီနဲ႔လဲ စကားေတြအမ်ားၾကီးေျပာၾကတယ္။ မင္းတို႔ေတြ ငယ္ငယ္က သူတို႔အိမ္သြားေတာ့ စိုးစိုးၾကီးေဒၚနဲ႔ေတြ႔ျပီး စစ္ေဆးခံရတဲ့အေၾကာင္းလဲေျပာျဖစ္တယ္။ စိုးစိုးတူမေလးကလဲ လည္လိုက္တာ ငါတို႔ အျပန္ငါ့ကို တြယ္ေနတာနဲ႔ အိမ္ေအာက္ထပ္ထိ ခ်ီလာရတယ္။ ေနာက္ျပီးမွ သူ႔အေမနဲ႔ ထည့္လိုက္ရတာ။ အဲဒီကေနျပန္ေတာ့ သင္းသင္းစိုးကားနဲ႔ သူ႔အိမ္ကို ျပန္လာတယ္။ နီလာထြန္းတို႔အိမ္ကို လိုက္သြားေတာ့ သူတို႔ကေလးေလးနဲ႔ေတြ႔တယ္။ အားပါး.. စကားတတ္တာမွ.. မင္းတို႔ ငါတို႔ကို ေရာင္းစားသြားမယ္။ သင္းသင္းစိုး အေမက အိမ္မွာ ကေလးလဲမရိွေတာ့ သူတို႔ကေလးကိုပဲ အရမ္းခ်စ္တာတဲ့ေလ။ စကားကတတ္တာ မုန္းဖို႔ေကာင္းေအာင္တတ္တာမဟုတ္ဘူး.. ခ်စ္စရာေကာင္းေအာင္ကို ေျပာတတ္ေနတာ။ သူတို႔က ဂ်နေရးရွင္းနဲ႔ကို လည္တာလို႔ သင္းသင္းစိုးက ေျပာတာပဲ။ နီလာထြန္းကို သူ႔ကို ခ်ီေစခ်င္တာကို “ေမေမ.. ခ်ီ”လို႔ မေျပာဘူးတဲ့။ “ေမေမ.. လမ္းေပၚမွာ ကားေတြက တ၀ူး၀ူးနဲ႔သြားေနတာ အႏၱရာယ္မ်ားတယ္ေနာ္..သားကို တိုက္မိသြားႏိုင္တယ္ေနာ္..သားကို ေမေမခ်ီေပးရင္ သိပ္ေကာင္မွာပဲ” တဲ့..။ ဒါက နီလာထြန္းအေျပာမို႔ အေမဆိုေတာ့ ဆိုျပီးငါက ထင္ေနတာ ေတြ႔ေတာ့မွ တကယ့္ေကာင္..။

ၾကည္ျဖဴလင္းကေတာ့ သံုးမႊာပူးေမြးသတဲ့..။ သူနဲ႔ကေတာ့ မေတြ႔ခဲ့ဘူး။ ဇာျခည္စိုးကိုလည္း သတိရသား။ သူရေအာင္ကေတာ့ သေဘာၤေပၚမွာ။ တေလာက သူ႔ညီမ ၀မ္းကြဲဒီမွာ မဂၤလာေဆာင္ေတာ့ သူ႔ညီ သီဟနဲ႔ေတာင္ေတြ႔ေသးတယ္။ မင္းညီ၀မ္းကြဲ ၀ဏၰေတာ့ ဘယ္ေရာက္ေနလဲမသိပါဘူး။ အခုေတာ့ ေက်ာင္းျပီးေလာက္ေရာေပါ့။ နန္းထားနဲ႔ကေတာ့ စလံုးခ်င္းဆိုေပမယ့္ မေတြ႔ျဖစ္ပါဘူးကြာ။ ဇာတ္လမ္းေပၚမွာ ျဖတ္ေလွ်ာက္လုပ္ရသလို တခါတေလ ပင္နင္ဇြဲလားမွာ ေတြ႔မိတယ္။

အိႏိၵယကေတာ့ ဘုရားဖူးသြားတာ။ ငါ့အေဖအေမရယ္ စည္သူ႔အေဖအေမရယ္ ငါးေယာက္ေပါ့။ ဗုဒၶဘာသာက အိႏိၵယမွာ ေတာ္ေတာ္ အဖ်က္ဆီးခံသြားရလို႔ ျပန္တူးထားတဲ့ အုတ္ပံုေတြကပဲမ်ားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ယဥ္ေက်းမႈေတြ ဘာသာစကားေတြ လူမ်ိဳးေတြ ကိုးကြယ္မႈေတြ သိပ္စံုတဲ့ေနရာဆိုေတာ့ ဗဟုသုတေတြအရမ္းရတယ္။ နီေပါကို ေရာက္ေတာ့ နီေပါက လုမၼနီက ဦးသန္႔ေက်းဇူးေၾကာင့္ျပန္လည္တူးေဖာ္ခဲ့တာတဲ့။ သူက ကမာၻေရွးေဟာင္းေနရာဆိုျပီး ပေရာဂ်က္စေပးခဲ့လို အခုလိုျဖစ္ေနတာတဲ့။ နယူးေဒလီမွ ဂႏီၵရဲ႕အိမ္ကို ၀င္ေတာ့ ငါမ်က္ရည္က်တယ္။ ငါတို႔က ကုလားေတြလို႔ေခၚတယ္ဆိုေတာ့ ကုလားလို႔ပဲ ေျပာေတာ့မယ္။ ဒီေကာင္ေတြက လမ္းေဘးမွာ ေသးေပါက္ၾကတယ္။ တခါတေလ မစင္ေတာင္ စြန္႔ေသးတယ္။ ဦးတုတ္ေပါၾကီး ရုကၡစိုးလုပ္ျပီး အိႏိၵယမွာ လြင့္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ ျမိဳ႕ငယ္ေလးေတြမွဆို ယာဥ္စည္းကမ္း လမ္းစည္းကမ္း ဘာမွလာမေျပာနဲ႔။ ၀ုန္းခနဲဆို တိုက္ျပီ ။ ရဲလည္းမလာဘူး။ အခ်င္းခ်င္းနားလည္ ညိွျပီး အဆင္ေျပသြားတာပဲ။ ျမန္မာျပည္မွာလို ၀ိုင္းအံုျပီး ဆြမ္းၾကီးေလာင္းတာကို မေတြ႔ခဲ့ရဘူး။ အဲဒီမွာ “ဗရမ္းဗတာျပီး တိုးတက္ေနတဲ့ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ကုလားၾကီးနဲ႔ စနစ္တက်ျဖစ္ျပီး ဖိအားေတြနဲ႔ တိုးတက္ေနတဲ့ တရုတ္ၾကီး” အေၾကာင္းစဥ္းစားမိတယ္.။ ကုလားေတြအဲဒီလို ညစ္ပတ္တဲ့အေၾကာင္းကို ဟာသေလးတစ္ပုဒ္ ရိွတယ္တဲ့။

အေမရိကန္သမၼတ ေဂ်ာ့ဘုစ္က အိႏိၵယကို ေရာက္ေတာ့ လမ္းေဘးမွာ ေသးေပါက္ေနတဲ့ ကုလားေတြကို ေတြ႔ေတာ့ ႏွာေခါင္းရႈ႔ံျပီး မင္းတို႔ႏိုင္ငံသားေတြ ညစ္ပတ္တယ္လို အိႏိၵယ ၀န္ၾကီးခ်ဴပ္ မန္မိုဟန္ဆင္းကို ေျပာသတဲ့။ အဲဒါကို ဆင္းက မွတ္ထားသတဲ့။ ဘာမွလဲ ျပန္ေျပာလို႔မရဘူးကိုး။ ေနာက္တစ္လက်ေတာ့ ဆင္းက အေမရိကားကို အလည္အပတ္ေရာက္ေတာ့ ဘုစ္က နယူးေယာက္ျမိဳ႔ထဲကို လုိက္ျပသတဲ့ေလ။ အဲဒီမွာ လူတစ္ေယာက္လမ္းေဘးမွာ ေသးေပါက္ေနတာကို သူတို႔ေတြ ေတြ႔သတဲ့။ ဆင္းက ဘုစ္ကို
“မင္းက ငါတုိ႔ ႏိုင္ငံက်ေတာ့ ညစ္ပတ္တယ္ေျပာတယ္ မင္းတို႔ ႏိုင္ငံမွာလဲ လမ္းေဘးမွာ ေသးေပါက္တဲ့သူရိွတာပဲမဟုတ္လား”လို႔ ခြပ္ေရာ။ ဘုစ္ မ်က္နာၾကီး နီသြားတယ္( တကယ္က မဲတာ)။ သူ႔လက္ေထာက္ေတြကို အဲဒီေသးေပါက္တဲ့သူကို သြားေခၚခိုင္းလိုက္တယ္တဲ့။ ေသးေပါက္တဲ့သူက သမၼတနဲ႔ အိႏိၵယ ၀န္ၾကီးခ်ဴပ္ေရွ႔ကို ေရာက္လာေတာ့ ၀န္ၾကီးခ်ဴပ္ကို နမာစေတးလို႔ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ေတာ့ ဆင္းလဲ သူႏိုင္ငံသားေတြ ဘယ္ေရာက္ေရာက္ လမ္းေဘးေသးေပါက္တယ္ဆိုတာသိသြားသတဲ့။ အဟီး.. တေန႔က ငါ ဖုန္းခကို စက္မွာသြားေပးေတာ့ ကုလားတစ္ေကာင္ ေဘးမွာလာရပ္ေနလို႔ ဘာလုပ္မလို႔လဲလို႔ ငါေမးေတာ့ သူက စာရြက္အပိုင္းေလး ထုတ္ျပျပီး ငါ ဒဏ္ေငြေဆာင္ရမွာ မေဆာင္တတ္လို႔ ကူညီေပးပါဆိုလို႔ ကူညီေပးလိုက္တယ္။ လမ္းေဘးမွာ ေသးေပါက္တာ ရဲကားနဲ႔ေတြ႔သြားတာနဲ႔ စလံုး ၂၀၀ တပ္ခံလုိက္ရတယ္။ သနားေတာ့သနားစရာပါကြာ။ သူတို႔အလုပ္ခမွ တစ္လ ၄၀၀-၅၀၀ ေပါ့။ ဒါေပမယ့္လဲ ဒီလိုမွပဲ ဒီေကာင္ေတြ မွတ္မွာ။

အဲလို ညစ္ပတ္တာေတြခ်ည္းေျပာလို႔ ကုလားျပည္ကို အထင္မေသးလိုက္နဲဦး ဆရာ။ ေရက ေနရာတကာမွာ ေပါလိုက္တာ။ လမ္းေဘးေတြမွာ လက္ႏွိပ္တုံကင္ေလးေတြက တေခၚစာေလာက္ဆို တစ္ခုရိွတယ္။ လွ်ပ္စစ္မီးက ေနရာတကာမွာရိွတယ္။ အင္တာနက္သံုးတာ လြယ္တယ္။ ပရိုဂမ္မာဆိုတာေတြမ်ားတယ္။ ေလယာဥ္အစိတ္အပိုင္းေတြ ထုတ္တယ္။ ကားဆို ျပည္တြင္းထုတ္ကို အသံုးမ်ားတယ္။ တာတာေလ သိတယ္မလား။ မေကြးမွာေတာင္ စက္ရံုေဆာက္ေနတယ္။ မိုက္ခရိုေဆာ့ဖ္ တို႔လို ကုမၼဏီၾကီးေတြရိွတယ္။ ပညာေရးမွာ ဖြင့္ထားတဲ့ စနစ္ေၾကာင့္မို႔ အေျခခံေကာင္းတယ္။ အိႏိၵယရဲ႕ တကၠသိုလ္ေတြက ျပီးတဲ့သူဆိုရင္ ေတာ္ရံုအထင္မေသးရဲဘူး။ ေနာက္ျပီး ပညာအေျခခံသူေတြအတြက္ အလုပ္အကိုင္ အဆင္ေျပေအာင္ အာမခံခ်က္ရိွတယ္။ ဟိုတေခါက္ စကၤာပူမွာ ပထမဆံုးအၾကိမ္လုပ္သြားတဲ စာေပေဟာေျပာပြဲမွာ ဂ်ဴးကေျပာတယ္ကြ။ စက္မႈတကၠသိုလ္ စတုတၳႏွစ္ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က သူ႔ကိုေမးတယ္တဲ့။ သူေက်ာင္းျပီးေအာင္ဆက္တက္ရင္ေကာင္းမလား။ ေက်ာင္းထြက္ျပီး စီးပြားေရးလုပ္ရင္ေကာင္းမလားဆိုတာမ်ိဳးေပါ့။ သူေျဖသြားတဲ့အေျဖကို မၾကိဳက္ပါဘူးကြာ။ သူက သင္ၾကားဖို႔ကသာ အဓိကပါတဲ့။ အျခားဟာေတြ မေတြးပါနဲ႔ ပံုစံမ်ိဳးေျပာသြားတာ။ ေရႊေတြေငြေတြ လိုေလေသးမရိွရင္ကေတာ့ ထားပါေတာ့ေလ။ မဟုတ္ရင္ ကုန္ထားတဲ့ ေငြေတြ ရင္းထားတဲ့ေငြေတြေလာက္ေတာ့ ျပန္လိုခ်င္တာသဘာ၀ပဲေလ။ ပညာအရင္းခံတဲ့ လူမႈအဖြဲ႔တစ္ခုက ငါတို႔ႏိုင္ငံမွာ ေရာက္ဖို႔လိုေသးတယ္။ ဘ၀အတြက္ အာမခံခ်က္မေပးႏုိင္တဲ့ ပညာေရးကို အယံုအၾကည္မဲ့လာသူေတြမ်ားလာရင္ မေကာင္းဘူး။

တရုတ္ျပည္မွာ တေလာက စစ္တုရင္ ခ်န္ပီယံမေလး အေၾကာင္းဖတ္လိုက္ရလား။ When China wakes, Shake the world . ဆိုတာမ်ိဳး တရုတ္ျပည္က အခုတေလာ ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ တိုးတက္လာတယ္။ တိုးတက္တယ္ဆိုတာ စီးပြားေရးကိုတင္ ေျပာတာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ ပညာေရး၊ အားကစား၊ အႏုပညာ။ အခု ငါေတြ႔လုိက္ရတဲ့ေကာင္မေလးက ကမာၻ႔အငယ္ဆံုး စစ္တုရင္ ခ်န္ပီယံတဲ့ေလ။ သူ႔အေဖအေမက စစ္တုရင္မကစားတတ္ဘူးတဲ။ အသက္၆ႏွစ္ေလာက္မွာကတည္းက ကေလးက စစ္တုရင္ရုပ္ေလးေတြကို စိတ္၀င္စားေနတာ ေတြ႔တာနဲ႔ ဆရာေခၚျပီး စနစ္တက်သင္ခဲ့တာတဲ့။ အဲဒါကို ေျပာေတာ့ ဆရာ၀န္ေတြ ေပါတာနဲ႔ တိုးတက္တာမဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့ စကားကို သတိရမိျပန္တယ္။

ေနာက္ဆံုးအေၾကာင္းကေတာ့ မင္းအေမအေၾကာင္းပဲ။ စည္သူ႔အေမက ေအးေအးသန္႔ ၊ မင္းအေမက ေအးေအးသန္း။ ဟုတ္။ ထားပါ။ နာမည္က ဆင္တူေနတယ္။ ေနာက္ျပီး မင္းအေမနဲ႔က အယင္က မေတြ႔ျဖစ္ဘူး။ ငါမင္းနဲ႔စခင္တဲ့ အခ်ိန္က အန္တီေအးက အိမ္မွာမရိွတဲ့အခ်ိန္ေလ။ အခု သူနဲ႔ေတြ႔ေတာ့ မင္းက အိမ္မွ မရိွတဲ့အခ်ိန္။ အိႏိၵယကို မသြားခင္က မင္းအိမ္ကိုတစ္ေခါက္။ ျပန္လာေတာ့ မင္းအိမ္ကို တစ္ေခါက္ ေရာက္တယ္။ မင္းအိမ္ကသူ အားလံုးလိုလိုနဲ႔ ေတြ႔ျဖစ္တယ္။

မင္းအေမကိုေတြ႔ေတာ့ မ်က္လံုးေတြက ၾကည္လင္ေတာက္ပေနတယ္။ အျပံဳးက မ်က္ႏွာေပၚမွာ အျမဲတမ္းရိွတယ္။ အားမာန္ေတြ ခြန္အားေတြကို သူနဲ႔ စကားေျပာခ်ိန္မွာရတယ္။ ေႏြးေထြးမႈေစတနာေတြအျပည့္ရိွတယ္။ ၾကင္နာမႈေတြလြမ္းျခံဳထားတဲ့ ႏုညံ့မႈေတြရိွတယ္။ ျပည့္၀တဲ့သေဘာထားရိွတယ္။ ယိုင္နဲ႔ခ်င္ေနတဲ့ ငါတို႔စိတ္ေတြကိုေတာင္ ခိုင္မတ္ႏိုင္တဲ့ အစြမ္းေတြ မင္းအေမမွာရိွတယ္။ အဲလိုမ်က္ႏွာမ်ိဳးကို ငါေတြ႔ရခဲပါတယ္။ ဒါ တတိယေျမာက္မိန္းမသားကို ေတြ႔တာပဲ။ ပထမတစ္ေယာက္ကိုေတာ့ အျပင္မွာ အေျခအေနေပးသိတိုင္ ခုထက္ထိမေတြ႔ရေသးပါဘူ။ ဒုတိယတစ္ေယာက္ကေတာ့ မင္းသိမွာပါ... မေရႊဇီးကြက္ေလ။ ဒီလုိအေမမ်ိဳးကေန ဒီလိုသားေတြေမြးလာတာ မဆန္းပါဘူးလို႔ထင္မိတယ္။

ငါ့ဒီတစ္ေခါက္စာက ေတာ္ေတာ္ရွည္ေနျပီ ။ မင္းနဲ႔ မေတြ႔ရတာ သံုးႏွစ္ျပည့္ အမွတ္တရေပါ့ကြာ။ မင္းလက္ရာေတြဖတ္ရတယ္။ ေကာင္းတယ္။ ဖတ္ခ်ိန္ ရတဲ့အတြက္ ေတြးခ်ိန္ရတဲ့အတြက္ ေရးခ်ိန္ရတဲ့အတြက္ အရာရာကို အေကာင္းျမင္ျပီး ပတ္၀န္းက်င္ကသူေတြကို ဂရုစိုက္ပါ။ ေမတၱာထားပါ။ ကူညီပါ။ အဓိက က်န္းမာေရးကို အထူးဂရုစိုက္ပါ။ ကိုယ့္ခႏၶာက ေျပာင္းလဲေနတာကို ဂရုစိုက္ၾကည့္ပါ။ တရားရွာကိုယ္မွာေတြ႔ဆိုတဲ့ စကားရိွတယ္။ အဲဒီေတာ့ ေျပာင္းလဲေနတဲ့တရားအရ ဘယ္အရာမွ မတည္ျမဲဘူး။ အရာရာကို သည္းခံတဲ့စိတ္ေမြးျပီး ငါတုိ႔ေတြ ေက်ာ္ျဖတ္ႏုိင္ရမယ္လို႔ ယံုၾကည္ရင္း...

မင္းရဲ႔

သူငယ္ခ်င္း
အငယ္ေလး