သူငယ္ခ်င္းေရ
ေနေကာင္းရဲ႔လား။ ငါလည္း စာေရးမယ္ေရးမယ္နဲ႔ မေရးျဖစ္တာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေရာ။ စာဆိုေပမယ့္ မင္းအတြက္ကေတာ့ အစာတစ္ခုလိုပဲ အာဟာရျဖစ္ေစမယ္မွန္းေတာ့ သိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဟိုဟာရႈပ္ဒီဟာရႈပ္နဲ႔ပဲ တစ္လတစ္လ အန္တီတို႔ မင္းဆီသြားမယ့္ေန႔ကို ေက်ာ္ေက်ာ္သြားလို႔ မေပးျဖစ္လိုက္ဘူး။ ဒီဇင္ဘာရန္ကုန္ျပန္လာတုန္းကေတာင္ ငါ့လက္ေရးနဲ႔ေရးမလို႔စိတ္ေတာ့ကူးမိျပီး လက္ေတြ႔က ျဖစ္မလာခဲ့ဘူး။ ရန္ကုန္က ျပန္လာေတာ့လည္း ၈ရက္ေန႔ကို ဘားအံသြားမယ္လို႔ ေျပာေတာ့ စလံုးကိုေရာက္ျပီးေတာ့မွ ေရးမယ္လို႔ စိတ္ကူးထားျပီး မေရးျဖစ္ျပန္ဘူး။
ဒီဇင္ဘာက လစာမဲ့ခြင့္ေတြမ်ားသြားတာက တစ္ခ်က္၊ ရန္ကုန္ျပန္ ဗုဒၶဂါယာသြားတာက တစ္ခ်က္ ငါ့အိတ္ကပ္ထဲမွာ လိုေငြျပေနတာနဲ႔ အလုပ္ေတြမနားရဘဲလုပ္ေနတာ ဒီအပတ္မွ အခ်ိန္ပို တစ္ရက္မွ မယူပဲ ေအးေအးေဆးေဆး နားျဖစ္ေတာ့တယ္။ နားေတာ့လည္း သံုးပတ္ေလာက္ မေလွ်ာ္ပဲထားတဲ့ အ၀တ္ေတြေလွ်ာ္ စားဖို႔ရာ ဟင္းခ်က္ နဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ေရာ။ ညေနေရာက္ေတာ့ အတန္းရိွလို႔ အိမ္က ထြက္လာတယ္။ အဲဒီမွာ ဒီစာေရးဖို႔ အေၾကာင္းေပၚလာတာပဲ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ငါတို႔အိမ္က ထြက္ျပီး ျမိဳ႔ထဲကို သြားခ်င္ရင္ အေ၀းေျပးလမ္းမေတြထဲက “ဘူးကစ္ တီးမား” ဆိုတဲ့ေနရာကေန ထြက္ရတယ္ေလ။ ဒီေန႔ အဲဒီ ထြက္ေပါက္က ကားေတြ အမ်ားၾကီးပိတ္ေနလို႔ ေရွ႔နားကို ဆက္ေမာင္းျပီး “ကာရင္ေဟး” ဆိုတဲ့ ထြက္ေပါက္က ထြက္လိုက္ရတယ္။ ေအာခ်က္လမ္းမၾကီးေပၚက ေမာင္းလာျပီး ငါသြားခ်င္တဲ့လမ္းထဲကို ၀င္လိုက္ေတာ့ ကားေတြ ပိတ္ေနတာ ဘာလို႔လဲဆိုတာ သိလုိက္ရတယ္။ “ထိုင္ပူစန္” ပြဲေတာ္ လွည့္လာတာကို ေတြ႔လုိက္ရလို႔ေလ။
“ထိုင္ပူစန္” ဆိုလို႔ ။ တရုတ္ပြဲမထင္လိုက္နဲ႔ဦး ။ နာမည္ကသာ တရုတ္နဲ႔ခပ္ဆင္ဆင္တူတာ တကယ္က ကုလားေတြရဲ႔ ပြဲေလ။ သံေခ်ာင္းေတြကိုယ္မွာထိုးျပီး “Sri Srinivasa Perumal ဘုရားေက်ာင္းကေန Sri Thendayuthapani Temple” ဘုရားေက်ာင္းကို သြားၾကတယ္။ ပရိတ္သတ္ေတြကလည္း လမ္းေလွ်ာက္တာေပါ့။ အဲဒါေၾကာင့္လမ္းေတြ ပိတ္သြားတာေပါ့။
အဲဒါကို လမ္းေပၚကေန ျမင္လိုက္ေတာ့ စိတ္ရဲ႔ အလ်င္က ျမန္လိုက္တာ။ မင္းရယ္ ငါရယ္ စည္သူရယ္ ေမာင္ပြတ္ရယ္ ေလးေယာက္သား Woodland အိမ္ကေန Marina South က BBQ အကင္ဆိုင္ကို Taxi ငွားျပီး သြားစားၾကတာကို သတိရလုိက္တယ္။ Playback ေတြျပန္လုပ္ေတာ့ Taxi သမား အဖိုးၾကီးက ကားေပၚတက္လိုက္တာနဲ႔ Marina South က အကင္ ေဟာ့ေပါ့ဆိုင္သြားမယ္ဆိုေတာ့ ငါတို႔အိမ္နားက ေဟာ့ေပါ့ဆိုင္ရိွတဲ့ေနရာဘက္ကို လက္ညိဳးထိုးျပျပီး “ဒီမွာစားလဲရတာပဲ ဘာလို႔ အဲဒီကိုသြားမွာလဲ”လို႔ ေျပာတယ္။ ငါတို႔ေတြကလည္း အဲဒီကိုပဲသြားခ်င္တယ္လို႔ေျပာေတာ့ အဖိုးၾကီးလဲ ဘာမွမေျပာေတာ့ပဲ ကားကို ေမာင္းျပီးလိုက္ပို႔တယ္။ အဲဒီကတည္းက သူ အသံတိတ္သြားျပီး ငါတို႔ေလးေယာက္သားပဲ စကားေျပာေနၾကတယ္။ ငါေျပာတဲ့ “ဘူးကစ္ တီးမား” ထြက္ေပါက္က ထြက္ျပီး Little India ဘက္ကို သြားတဲ့ေနရာေရာက္ေတာ့ ကားေတြပိတ္ေနတာ နာရီ၀က္ ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ ေစာင့္ေနရေတာ့ ငါတို႔ေတြလဲ စိတ္မရွည္ျဖစ္ေရာ။ ကားထဲမွ အသံေတြတိတ္ေနတုန္း ကားေမာင္းသမားၾကီးရဲ႔ “ဟက္” ကနဲ ရယ္သံကို ၾကားလိုက္ရတယ္။ အဲဒီရယ္သံကို ငါက ဘာသာျပန္တာ “ဒီေလာက္ေတာင္ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀းသြားခ်င္တဲ့ေကာင္ေတြ မွတ္ပီလား”။ အဲဒါကို မင္းတို႔ကို ေျပာျပေတာ့ အဲဒီအဖိုးၾကီးကို ျမန္မာလို႔ ပြစိပြစိလုပ္လိုက္ေသးတယ္။ အဟဲ..သူက နားမလည္လို႔ေပါ့ကြာ။ ဆဲေတာ့ မဆဲဘူးထင္တာပဲ။ ငါတို႔ေတြ ဒီေလာက္ယဥ္ေက်းတာကိုး.. အဲဒါပဲ မင္းကို သတိရတာနဲ႔ အခုစာေရးလိုက္တာ။
ေရးျပီဆိုေတာ့ အမ်ားၾကီးပဲ ေရးဖို႔ရာရိွတယ္။ ရန္ကုန္ျပန္လာတာေရာ ေနာက္ျပီး အိႏၵိယသြားတာေရာ သင္းသင္းစိုးတို႔ စိုးစိုးတုိ႔နဲ႔ ေတြ႔တာေရာ ေက်ာ္မင္းကိုနဲ႔ နီလာထြန္းတို႔ ကေလးေလး ေရခဲဆိုတဲ့အေကာင္ လည္လိုက္တာေရာ။ မ်က္လံုးေတြၾကည္လင္ျပီးတက္ၾကြတဲ့ မင္းအေမ အန္တီေအး အေၾကာင္းေရာ။
အစီအစဥ္အတိုင္း စေရးရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ရန္ကုန္အေၾကာင္းကို စေရးရမွာပဲ။ ဘာမွ မထူးဘူးလို႔ ေျပာရမလားပဲ။ ရက္ ၂၁ရက္ မွာ ၆ရက္ပဲ ရန္ကုန္မွာေနခဲ့တာဆိုေတာ့ သိပ္မသိဘူး။ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ ဓာတ္ပံုကူးတဲ့ဆိုင္ေလးေတြမ်ားလာတယ္။ အင္တာနက္ဆိုင္ေတြကေတာ့ ၂၀၀၈ တုန္းက ေရာက္ကတည္းက ရိွေနတာဆိုေတာ့ ပိုမ်ားလာတယ္လို႔ မဆိုသာပါဘူး။ ျမိဳ႔ထဲကလမ္းေတြ အနိမ့္အျမင့္မတူတာေတာ့ေတြ႔ခဲ့တယ္။ အသစ္ခင္းတဲ့ တစ္ျခမ္းက ျမင့္ျပီး လမ္းအေဟာင္းက နိမ့္ေနတာေလ။ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ျပီး ေနာက္တစ္ရက္မွာ ျမိဳ႔ထဲက ပန္းဆိုးတန္းမွာ လမ္းအေလွ်ာက္ သင္းသင္းစိုးကို ေတြ႔တယ္။ မေတြ႔တာ ၁၀ႏွစ္ ၁၁ ႏွစ္ေလာက္ရိွျပီ။ လမ္းမမွာ နာရီ၀က္ေလာက္ စကားေျပာျဖစ္တယ္။ အိႏၵိယက ျပန္လာေတာ့ သူရယ္ စိုးစိုးရယ္ နီလာထြန္းရယ္ ေက်ာ္မင္းကိုရယ္ ေတြ႔ျဖစ္ၾကတယ္။ ရန္ကင္းစင္တာက feel မွာ။ မင္းနဲ႔က နီလာထြန္းမဂၤလာေဆာင္မွာ ေတြ႔တယ္လို႔ မင္းနဲ႔ေတြ႔တုန္းက ေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္ေလ။
စိုးစိုးက အယင္က စိုးစိုးမဟုတ္ေတာ့ဘူးဟ.. မ်က္ႏွာေလးကေတာ့ လွပါတယ္။ ထိုင္ေနတုန္းကေတာ့ ေအာ္ငါ့သူငယ္ခ်င္း အယင္ကဆုိ မ်က္မွန္နဲ႔ ပိန္ပိန္သြယ္သြယ္ေပါ့။ အခုေတာ့ မ်က္ကပ္မွန္တပ္ထားတာလာမသိပါဘူး မ်က္မွန္မပါဘူး။ မိတ္ကပ္ကလည္း ျပင္လုိက္ဆင္လိုက္ထားတာ မင္းသမီးလားမွတ္ရတယ္။ မ်က္ႏွာေလး လွပါတယ္လို႔စိတ္ထဲက ထင္ေနတာ ထိုင္ေနရာက အထ.. လွလို႔ ၀လို႔ဆိုတာနဲ႔ လိုက္ဖက္သြားတယ္။ ဟ..ဟ.. ဒီေကာင္ ငါ့ကို ဆဲေတာ့မွာပဲ..။ သင္းသင္းစိုးလား.. ဒီတစ္ေကာင္ေတာ့ ဘာမွ မေျပာင္းလဲဘူး။ ရုပ္ကိုေျပာပါတယ္။ တျခားဟာေတာ့ ငါလည္းမသိဘူး။ သူ႔အမ က အဂၤလန္ကို ေရာက္သြားျပီး ညီမကေတာ့ စကၤာပူမွာလို႔ေျပာတယ္။ အဲ.. မင္းတို႔ေျပာတဲ့ “ရစ္တာလဲ” မေျပာင္းဘူး.. ။
စိုးစိုးက စေကာ္လာရလို႔ အေမရိကို ကားသြားမယ္တဲ့။ သူ႔အေမ ႏွလံုးခြဲလို႔ ငါတို႔ေတြလဲ သူ႔အိမ္ကို လိုက္သြားၾကတယ္။ သင္းသင္းစိုးက သူ႔အေမကို ၾကည့္ေပးတာထင္တယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ငါကသိတယ္။ စိုးစိုးက ေဆးထိုးအပ္မကိုင္ေတာ့တာကို ေျပာပါတယ္။ အန္တီနဲ႔လဲ စကားေတြအမ်ားၾကီးေျပာၾကတယ္။ မင္းတို႔ေတြ ငယ္ငယ္က သူတို႔အိမ္သြားေတာ့ စိုးစိုးၾကီးေဒၚနဲ႔ေတြ႔ျပီး စစ္ေဆးခံရတဲ့အေၾကာင္းလဲေျပာျဖစ္တယ္။ စိုးစိုးတူမေလးကလဲ လည္လိုက္တာ ငါတို႔ အျပန္ငါ့ကို တြယ္ေနတာနဲ႔ အိမ္ေအာက္ထပ္ထိ ခ်ီလာရတယ္။ ေနာက္ျပီးမွ သူ႔အေမနဲ႔ ထည့္လိုက္ရတာ။ အဲဒီကေနျပန္ေတာ့ သင္းသင္းစိုးကားနဲ႔ သူ႔အိမ္ကို ျပန္လာတယ္။ နီလာထြန္းတို႔အိမ္ကို လိုက္သြားေတာ့ သူတို႔ကေလးေလးနဲ႔ေတြ႔တယ္။ အားပါး.. စကားတတ္တာမွ.. မင္းတို႔ ငါတို႔ကို ေရာင္းစားသြားမယ္။ သင္းသင္းစိုး အေမက အိမ္မွာ ကေလးလဲမရိွေတာ့ သူတို႔ကေလးကိုပဲ အရမ္းခ်စ္တာတဲ့ေလ။ စကားကတတ္တာ မုန္းဖို႔ေကာင္းေအာင္တတ္တာမဟုတ္ဘူး.. ခ်စ္စရာေကာင္းေအာင္ကို ေျပာတတ္ေနတာ။ သူတို႔က ဂ်နေရးရွင္းနဲ႔ကို လည္တာလို႔ သင္းသင္းစိုးက ေျပာတာပဲ။ နီလာထြန္းကို သူ႔ကို ခ်ီေစခ်င္တာကို “ေမေမ.. ခ်ီ”လို႔ မေျပာဘူးတဲ့။ “ေမေမ.. လမ္းေပၚမွာ ကားေတြက တ၀ူး၀ူးနဲ႔သြားေနတာ အႏၱရာယ္မ်ားတယ္ေနာ္..သားကို တိုက္မိသြားႏိုင္တယ္ေနာ္..သားကို ေမေမခ်ီေပးရင္ သိပ္ေကာင္မွာပဲ” တဲ့..။ ဒါက နီလာထြန္းအေျပာမို႔ အေမဆိုေတာ့ ဆိုျပီးငါက ထင္ေနတာ ေတြ႔ေတာ့မွ တကယ့္ေကာင္..။
ၾကည္ျဖဴလင္းကေတာ့ သံုးမႊာပူးေမြးသတဲ့..။ သူနဲ႔ကေတာ့ မေတြ႔ခဲ့ဘူး။ ဇာျခည္စိုးကိုလည္း သတိရသား။ သူရေအာင္ကေတာ့ သေဘာၤေပၚမွာ။ တေလာက သူ႔ညီမ ၀မ္းကြဲဒီမွာ မဂၤလာေဆာင္ေတာ့ သူ႔ညီ သီဟနဲ႔ေတာင္ေတြ႔ေသးတယ္။ မင္းညီ၀မ္းကြဲ ၀ဏၰေတာ့ ဘယ္ေရာက္ေနလဲမသိပါဘူး။ အခုေတာ့ ေက်ာင္းျပီးေလာက္ေရာေပါ့။ နန္းထားနဲ႔ကေတာ့ စလံုးခ်င္းဆိုေပမယ့္ မေတြ႔ျဖစ္ပါဘူးကြာ။ ဇာတ္လမ္းေပၚမွာ ျဖတ္ေလွ်ာက္လုပ္ရသလို တခါတေလ ပင္နင္ဇြဲလားမွာ ေတြ႔မိတယ္။
အိႏိၵယကေတာ့ ဘုရားဖူးသြားတာ။ ငါ့အေဖအေမရယ္ စည္သူ႔အေဖအေမရယ္ ငါးေယာက္ေပါ့။ ဗုဒၶဘာသာက အိႏိၵယမွာ ေတာ္ေတာ္ အဖ်က္ဆီးခံသြားရလို႔ ျပန္တူးထားတဲ့ အုတ္ပံုေတြကပဲမ်ားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ယဥ္ေက်းမႈေတြ ဘာသာစကားေတြ လူမ်ိဳးေတြ ကိုးကြယ္မႈေတြ သိပ္စံုတဲ့ေနရာဆိုေတာ့ ဗဟုသုတေတြအရမ္းရတယ္။ နီေပါကို ေရာက္ေတာ့ နီေပါက လုမၼနီက ဦးသန္႔ေက်းဇူးေၾကာင့္ျပန္လည္တူးေဖာ္ခဲ့တာတဲ့။ သူက ကမာၻေရွးေဟာင္းေနရာဆိုျပီး ပေရာဂ်က္စေပးခဲ့လို အခုလိုျဖစ္ေနတာတဲ့။ နယူးေဒလီမွ ဂႏီၵရဲ႕အိမ္ကို ၀င္ေတာ့ ငါမ်က္ရည္က်တယ္။ ငါတို႔က ကုလားေတြလို႔ေခၚတယ္ဆိုေတာ့ ကုလားလို႔ပဲ ေျပာေတာ့မယ္။ ဒီေကာင္ေတြက လမ္းေဘးမွာ ေသးေပါက္ၾကတယ္။ တခါတေလ မစင္ေတာင္ စြန္႔ေသးတယ္။ ဦးတုတ္ေပါၾကီး ရုကၡစိုးလုပ္ျပီး အိႏိၵယမွာ လြင့္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ ျမိဳ႕ငယ္ေလးေတြမွဆို ယာဥ္စည္းကမ္း လမ္းစည္းကမ္း ဘာမွလာမေျပာနဲ႔။ ၀ုန္းခနဲဆို တိုက္ျပီ ။ ရဲလည္းမလာဘူး။ အခ်င္းခ်င္းနားလည္ ညိွျပီး အဆင္ေျပသြားတာပဲ။ ျမန္မာျပည္မွာလို ၀ိုင္းအံုျပီး ဆြမ္းၾကီးေလာင္းတာကို မေတြ႔ခဲ့ရဘူး။ အဲဒီမွာ “ဗရမ္းဗတာျပီး တိုးတက္ေနတဲ့ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ကုလားၾကီးနဲ႔ စနစ္တက်ျဖစ္ျပီး ဖိအားေတြနဲ႔ တိုးတက္ေနတဲ့ တရုတ္ၾကီး” အေၾကာင္းစဥ္းစားမိတယ္.။ ကုလားေတြအဲဒီလို ညစ္ပတ္တဲ့အေၾကာင္းကို ဟာသေလးတစ္ပုဒ္ ရိွတယ္တဲ့။
အေမရိကန္သမၼတ ေဂ်ာ့ဘုစ္က အိႏိၵယကို ေရာက္ေတာ့ လမ္းေဘးမွာ ေသးေပါက္ေနတဲ့ ကုလားေတြကို ေတြ႔ေတာ့ ႏွာေခါင္းရႈ႔ံျပီး မင္းတို႔ႏိုင္ငံသားေတြ ညစ္ပတ္တယ္လို အိႏိၵယ ၀န္ၾကီးခ်ဴပ္ မန္မိုဟန္ဆင္းကို ေျပာသတဲ့။ အဲဒါကို ဆင္းက မွတ္ထားသတဲ့။ ဘာမွလဲ ျပန္ေျပာလို႔မရဘူးကိုး။ ေနာက္တစ္လက်ေတာ့ ဆင္းက အေမရိကားကို အလည္အပတ္ေရာက္ေတာ့ ဘုစ္က နယူးေယာက္ျမိဳ႔ထဲကို လုိက္ျပသတဲ့ေလ။ အဲဒီမွာ လူတစ္ေယာက္လမ္းေဘးမွာ ေသးေပါက္ေနတာကို သူတို႔ေတြ ေတြ႔သတဲ့။ ဆင္းက ဘုစ္ကို
“မင္းက ငါတုိ႔ ႏိုင္ငံက်ေတာ့ ညစ္ပတ္တယ္ေျပာတယ္ မင္းတို႔ ႏိုင္ငံမွာလဲ လမ္းေဘးမွာ ေသးေပါက္တဲ့သူရိွတာပဲမဟုတ္လား”လို႔ ခြပ္ေရာ။ ဘုစ္ မ်က္နာၾကီး နီသြားတယ္( တကယ္က မဲတာ)။ သူ႔လက္ေထာက္ေတြကို အဲဒီေသးေပါက္တဲ့သူကို သြားေခၚခိုင္းလိုက္တယ္တဲ့။ ေသးေပါက္တဲ့သူက သမၼတနဲ႔ အိႏိၵယ ၀န္ၾကီးခ်ဴပ္ေရွ႔ကို ေရာက္လာေတာ့ ၀န္ၾကီးခ်ဴပ္ကို နမာစေတးလို႔ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ေတာ့ ဆင္းလဲ သူႏိုင္ငံသားေတြ ဘယ္ေရာက္ေရာက္ လမ္းေဘးေသးေပါက္တယ္ဆိုတာသိသြားသတဲ့။ အဟီး.. တေန႔က ငါ ဖုန္းခကို စက္မွာသြားေပးေတာ့ ကုလားတစ္ေကာင္ ေဘးမွာလာရပ္ေနလို႔ ဘာလုပ္မလို႔လဲလို႔ ငါေမးေတာ့ သူက စာရြက္အပိုင္းေလး ထုတ္ျပျပီး ငါ ဒဏ္ေငြေဆာင္ရမွာ မေဆာင္တတ္လို႔ ကူညီေပးပါဆိုလို႔ ကူညီေပးလိုက္တယ္။ လမ္းေဘးမွာ ေသးေပါက္တာ ရဲကားနဲ႔ေတြ႔သြားတာနဲ႔ စလံုး ၂၀၀ တပ္ခံလုိက္ရတယ္။ သနားေတာ့သနားစရာပါကြာ။ သူတို႔အလုပ္ခမွ တစ္လ ၄၀၀-၅၀၀ ေပါ့။ ဒါေပမယ့္လဲ ဒီလိုမွပဲ ဒီေကာင္ေတြ မွတ္မွာ။
အဲလို ညစ္ပတ္တာေတြခ်ည္းေျပာလို႔ ကုလားျပည္ကို အထင္မေသးလိုက္နဲဦး ဆရာ။ ေရက ေနရာတကာမွာ ေပါလိုက္တာ။ လမ္းေဘးေတြမွာ လက္ႏွိပ္တုံကင္ေလးေတြက တေခၚစာေလာက္ဆို တစ္ခုရိွတယ္။ လွ်ပ္စစ္မီးက ေနရာတကာမွာရိွတယ္။ အင္တာနက္သံုးတာ လြယ္တယ္။ ပရိုဂမ္မာဆိုတာေတြမ်ားတယ္။ ေလယာဥ္အစိတ္အပိုင္းေတြ ထုတ္တယ္။ ကားဆို ျပည္တြင္းထုတ္ကို အသံုးမ်ားတယ္။ တာတာေလ သိတယ္မလား။ မေကြးမွာေတာင္ စက္ရံုေဆာက္ေနတယ္။ မိုက္ခရိုေဆာ့ဖ္ တို႔လို ကုမၼဏီၾကီးေတြရိွတယ္။ ပညာေရးမွာ ဖြင့္ထားတဲ့ စနစ္ေၾကာင့္မို႔ အေျခခံေကာင္းတယ္။ အိႏိၵယရဲ႕ တကၠသိုလ္ေတြက ျပီးတဲ့သူဆိုရင္ ေတာ္ရံုအထင္မေသးရဲဘူး။ ေနာက္ျပီး ပညာအေျခခံသူေတြအတြက္ အလုပ္အကိုင္ အဆင္ေျပေအာင္ အာမခံခ်က္ရိွတယ္။ ဟိုတေခါက္ စကၤာပူမွာ ပထမဆံုးအၾကိမ္လုပ္သြားတဲ စာေပေဟာေျပာပြဲမွာ ဂ်ဴးကေျပာတယ္ကြ။ စက္မႈတကၠသိုလ္ စတုတၳႏွစ္ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က သူ႔ကိုေမးတယ္တဲ့။ သူေက်ာင္းျပီးေအာင္ဆက္တက္ရင္ေကာင္းမလား။ ေက်ာင္းထြက္ျပီး စီးပြားေရးလုပ္ရင္ေကာင္းမလားဆိုတာမ်ိဳးေပါ့။ သူေျဖသြားတဲ့အေျဖကို မၾကိဳက္ပါဘူးကြာ။ သူက သင္ၾကားဖို႔ကသာ အဓိကပါတဲ့။ အျခားဟာေတြ မေတြးပါနဲ႔ ပံုစံမ်ိဳးေျပာသြားတာ။ ေရႊေတြေငြေတြ လိုေလေသးမရိွရင္ကေတာ့ ထားပါေတာ့ေလ။ မဟုတ္ရင္ ကုန္ထားတဲ့ ေငြေတြ ရင္းထားတဲ့ေငြေတြေလာက္ေတာ့ ျပန္လိုခ်င္တာသဘာ၀ပဲေလ။ ပညာအရင္းခံတဲ့ လူမႈအဖြဲ႔တစ္ခုက ငါတို႔ႏိုင္ငံမွာ ေရာက္ဖို႔လိုေသးတယ္။ ဘ၀အတြက္ အာမခံခ်က္မေပးႏုိင္တဲ့ ပညာေရးကို အယံုအၾကည္မဲ့လာသူေတြမ်ားလာရင္ မေကာင္းဘူး။
တရုတ္ျပည္မွာ တေလာက စစ္တုရင္ ခ်န္ပီယံမေလး အေၾကာင္းဖတ္လိုက္ရလား။ When China wakes, Shake the world . ဆိုတာမ်ိဳး တရုတ္ျပည္က အခုတေလာ ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ တိုးတက္လာတယ္။ တိုးတက္တယ္ဆိုတာ စီးပြားေရးကိုတင္ ေျပာတာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ ပညာေရး၊ အားကစား၊ အႏုပညာ။ အခု ငါေတြ႔လုိက္ရတဲ့ေကာင္မေလးက ကမာၻ႔အငယ္ဆံုး စစ္တုရင္ ခ်န္ပီယံတဲ့ေလ။ သူ႔အေဖအေမက စစ္တုရင္မကစားတတ္ဘူးတဲ။ အသက္၆ႏွစ္ေလာက္မွာကတည္းက ကေလးက စစ္တုရင္ရုပ္ေလးေတြကို စိတ္၀င္စားေနတာ ေတြ႔တာနဲ႔ ဆရာေခၚျပီး စနစ္တက်သင္ခဲ့တာတဲ့။ အဲဒါကို ေျပာေတာ့ ဆရာ၀န္ေတြ ေပါတာနဲ႔ တိုးတက္တာမဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့ စကားကို သတိရမိျပန္တယ္။
ေနာက္ဆံုးအေၾကာင္းကေတာ့ မင္းအေမအေၾကာင္းပဲ။ စည္သူ႔အေမက ေအးေအးသန္႔ ၊ မင္းအေမက ေအးေအးသန္း။ ဟုတ္။ ထားပါ။ နာမည္က ဆင္တူေနတယ္။ ေနာက္ျပီး မင္းအေမနဲ႔က အယင္က မေတြ႔ျဖစ္ဘူး။ ငါမင္းနဲ႔စခင္တဲ့ အခ်ိန္က အန္တီေအးက အိမ္မွာမရိွတဲ့အခ်ိန္ေလ။ အခု သူနဲ႔ေတြ႔ေတာ့ မင္းက အိမ္မွ မရိွတဲ့အခ်ိန္။ အိႏိၵယကို မသြားခင္က မင္းအိမ္ကိုတစ္ေခါက္။ ျပန္လာေတာ့ မင္းအိမ္ကို တစ္ေခါက္ ေရာက္တယ္။ မင္းအိမ္ကသူ အားလံုးလိုလိုနဲ႔ ေတြ႔ျဖစ္တယ္။
မင္းအေမကိုေတြ႔ေတာ့ မ်က္လံုးေတြက ၾကည္လင္ေတာက္ပေနတယ္။ အျပံဳးက မ်က္ႏွာေပၚမွာ အျမဲတမ္းရိွတယ္။ အားမာန္ေတြ ခြန္အားေတြကို သူနဲ႔ စကားေျပာခ်ိန္မွာရတယ္။ ေႏြးေထြးမႈေစတနာေတြအျပည့္ရိွတယ္။ ၾကင္နာမႈေတြလြမ္းျခံဳထားတဲ့ ႏုညံ့မႈေတြရိွတယ္။ ျပည့္၀တဲ့သေဘာထားရိွတယ္။ ယိုင္နဲ႔ခ်င္ေနတဲ့ ငါတို႔စိတ္ေတြကိုေတာင္ ခိုင္မတ္ႏိုင္တဲ့ အစြမ္းေတြ မင္းအေမမွာရိွတယ္။ အဲလိုမ်က္ႏွာမ်ိဳးကို ငါေတြ႔ရခဲပါတယ္။ ဒါ တတိယေျမာက္မိန္းမသားကို ေတြ႔တာပဲ။ ပထမတစ္ေယာက္ကိုေတာ့ အျပင္မွာ အေျခအေနေပးသိတိုင္ ခုထက္ထိမေတြ႔ရေသးပါဘူ။ ဒုတိယတစ္ေယာက္ကေတာ့ မင္းသိမွာပါ... မေရႊဇီးကြက္ေလ။ ဒီလုိအေမမ်ိဳးကေန ဒီလိုသားေတြေမြးလာတာ မဆန္းပါဘူးလို႔ထင္မိတယ္။
ငါ့ဒီတစ္ေခါက္စာက ေတာ္ေတာ္ရွည္ေနျပီ ။ မင္းနဲ႔ မေတြ႔ရတာ သံုးႏွစ္ျပည့္ အမွတ္တရေပါ့ကြာ။ မင္းလက္ရာေတြဖတ္ရတယ္။ ေကာင္းတယ္။ ဖတ္ခ်ိန္ ရတဲ့အတြက္ ေတြးခ်ိန္ရတဲ့အတြက္ ေရးခ်ိန္ရတဲ့အတြက္ အရာရာကို အေကာင္းျမင္ျပီး ပတ္၀န္းက်င္ကသူေတြကို ဂရုစိုက္ပါ။ ေမတၱာထားပါ။ ကူညီပါ။ အဓိက က်န္းမာေရးကို အထူးဂရုစိုက္ပါ။ ကိုယ့္ခႏၶာက ေျပာင္းလဲေနတာကို ဂရုစိုက္ၾကည့္ပါ။ တရားရွာကိုယ္မွာေတြ႔ဆိုတဲ့ စကားရိွတယ္။ အဲဒီေတာ့ ေျပာင္းလဲေနတဲ့တရားအရ ဘယ္အရာမွ မတည္ျမဲဘူး။ အရာရာကို သည္းခံတဲ့စိတ္ေမြးျပီး ငါတုိ႔ေတြ ေက်ာ္ျဖတ္ႏုိင္ရမယ္လို႔ ယံုၾကည္ရင္း...
မင္းရဲ႔
သူငယ္ခ်င္း
အငယ္ေလး
ေနေကာင္းရဲ႔လား။ ငါလည္း စာေရးမယ္ေရးမယ္နဲ႔ မေရးျဖစ္တာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေရာ။ စာဆိုေပမယ့္ မင္းအတြက္ကေတာ့ အစာတစ္ခုလိုပဲ အာဟာရျဖစ္ေစမယ္မွန္းေတာ့ သိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဟိုဟာရႈပ္ဒီဟာရႈပ္နဲ႔ပဲ တစ္လတစ္လ အန္တီတို႔ မင္းဆီသြားမယ့္ေန႔ကို ေက်ာ္ေက်ာ္သြားလို႔ မေပးျဖစ္လိုက္ဘူး။ ဒီဇင္ဘာရန္ကုန္ျပန္လာတုန္းကေတာင္ ငါ့လက္ေရးနဲ႔ေရးမလို႔စိတ္ေတာ့ကူးမိျပီး လက္ေတြ႔က ျဖစ္မလာခဲ့ဘူး။ ရန္ကုန္က ျပန္လာေတာ့လည္း ၈ရက္ေန႔ကို ဘားအံသြားမယ္လို႔ ေျပာေတာ့ စလံုးကိုေရာက္ျပီးေတာ့မွ ေရးမယ္လို႔ စိတ္ကူးထားျပီး မေရးျဖစ္ျပန္ဘူး။
ဒီဇင္ဘာက လစာမဲ့ခြင့္ေတြမ်ားသြားတာက တစ္ခ်က္၊ ရန္ကုန္ျပန္ ဗုဒၶဂါယာသြားတာက တစ္ခ်က္ ငါ့အိတ္ကပ္ထဲမွာ လိုေငြျပေနတာနဲ႔ အလုပ္ေတြမနားရဘဲလုပ္ေနတာ ဒီအပတ္မွ အခ်ိန္ပို တစ္ရက္မွ မယူပဲ ေအးေအးေဆးေဆး နားျဖစ္ေတာ့တယ္။ နားေတာ့လည္း သံုးပတ္ေလာက္ မေလွ်ာ္ပဲထားတဲ့ အ၀တ္ေတြေလွ်ာ္ စားဖို႔ရာ ဟင္းခ်က္ နဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ေရာ။ ညေနေရာက္ေတာ့ အတန္းရိွလို႔ အိမ္က ထြက္လာတယ္။ အဲဒီမွာ ဒီစာေရးဖို႔ အေၾကာင္းေပၚလာတာပဲ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ငါတို႔အိမ္က ထြက္ျပီး ျမိဳ႔ထဲကို သြားခ်င္ရင္ အေ၀းေျပးလမ္းမေတြထဲက “ဘူးကစ္ တီးမား” ဆိုတဲ့ေနရာကေန ထြက္ရတယ္ေလ။ ဒီေန႔ အဲဒီ ထြက္ေပါက္က ကားေတြ အမ်ားၾကီးပိတ္ေနလို႔ ေရွ႔နားကို ဆက္ေမာင္းျပီး “ကာရင္ေဟး” ဆိုတဲ့ ထြက္ေပါက္က ထြက္လိုက္ရတယ္။ ေအာခ်က္လမ္းမၾကီးေပၚက ေမာင္းလာျပီး ငါသြားခ်င္တဲ့လမ္းထဲကို ၀င္လိုက္ေတာ့ ကားေတြ ပိတ္ေနတာ ဘာလို႔လဲဆိုတာ သိလုိက္ရတယ္။ “ထိုင္ပူစန္” ပြဲေတာ္ လွည့္လာတာကို ေတြ႔လုိက္ရလို႔ေလ။
“ထိုင္ပူစန္” ဆိုလို႔ ။ တရုတ္ပြဲမထင္လိုက္နဲ႔ဦး ။ နာမည္ကသာ တရုတ္နဲ႔ခပ္ဆင္ဆင္တူတာ တကယ္က ကုလားေတြရဲ႔ ပြဲေလ။ သံေခ်ာင္းေတြကိုယ္မွာထိုးျပီး “Sri Srinivasa Perumal ဘုရားေက်ာင္းကေန Sri Thendayuthapani Temple” ဘုရားေက်ာင္းကို သြားၾကတယ္။ ပရိတ္သတ္ေတြကလည္း လမ္းေလွ်ာက္တာေပါ့။ အဲဒါေၾကာင့္လမ္းေတြ ပိတ္သြားတာေပါ့။
အဲဒါကို လမ္းေပၚကေန ျမင္လိုက္ေတာ့ စိတ္ရဲ႔ အလ်င္က ျမန္လိုက္တာ။ မင္းရယ္ ငါရယ္ စည္သူရယ္ ေမာင္ပြတ္ရယ္ ေလးေယာက္သား Woodland အိမ္ကေန Marina South က BBQ အကင္ဆိုင္ကို Taxi ငွားျပီး သြားစားၾကတာကို သတိရလုိက္တယ္။ Playback ေတြျပန္လုပ္ေတာ့ Taxi သမား အဖိုးၾကီးက ကားေပၚတက္လိုက္တာနဲ႔ Marina South က အကင္ ေဟာ့ေပါ့ဆိုင္သြားမယ္ဆိုေတာ့ ငါတို႔အိမ္နားက ေဟာ့ေပါ့ဆိုင္ရိွတဲ့ေနရာဘက္ကို လက္ညိဳးထိုးျပျပီး “ဒီမွာစားလဲရတာပဲ ဘာလို႔ အဲဒီကိုသြားမွာလဲ”လို႔ ေျပာတယ္။ ငါတို႔ေတြကလည္း အဲဒီကိုပဲသြားခ်င္တယ္လို႔ေျပာေတာ့ အဖိုးၾကီးလဲ ဘာမွမေျပာေတာ့ပဲ ကားကို ေမာင္းျပီးလိုက္ပို႔တယ္။ အဲဒီကတည္းက သူ အသံတိတ္သြားျပီး ငါတို႔ေလးေယာက္သားပဲ စကားေျပာေနၾကတယ္။ ငါေျပာတဲ့ “ဘူးကစ္ တီးမား” ထြက္ေပါက္က ထြက္ျပီး Little India ဘက္ကို သြားတဲ့ေနရာေရာက္ေတာ့ ကားေတြပိတ္ေနတာ နာရီ၀က္ ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ ေစာင့္ေနရေတာ့ ငါတို႔ေတြလဲ စိတ္မရွည္ျဖစ္ေရာ။ ကားထဲမွ အသံေတြတိတ္ေနတုန္း ကားေမာင္းသမားၾကီးရဲ႔ “ဟက္” ကနဲ ရယ္သံကို ၾကားလိုက္ရတယ္။ အဲဒီရယ္သံကို ငါက ဘာသာျပန္တာ “ဒီေလာက္ေတာင္ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀းသြားခ်င္တဲ့ေကာင္ေတြ မွတ္ပီလား”။ အဲဒါကို မင္းတို႔ကို ေျပာျပေတာ့ အဲဒီအဖိုးၾကီးကို ျမန္မာလို႔ ပြစိပြစိလုပ္လိုက္ေသးတယ္။ အဟဲ..သူက နားမလည္လို႔ေပါ့ကြာ။ ဆဲေတာ့ မဆဲဘူးထင္တာပဲ။ ငါတို႔ေတြ ဒီေလာက္ယဥ္ေက်းတာကိုး.. အဲဒါပဲ မင္းကို သတိရတာနဲ႔ အခုစာေရးလိုက္တာ။
ေရးျပီဆိုေတာ့ အမ်ားၾကီးပဲ ေရးဖို႔ရာရိွတယ္။ ရန္ကုန္ျပန္လာတာေရာ ေနာက္ျပီး အိႏၵိယသြားတာေရာ သင္းသင္းစိုးတို႔ စိုးစိုးတုိ႔နဲ႔ ေတြ႔တာေရာ ေက်ာ္မင္းကိုနဲ႔ နီလာထြန္းတို႔ ကေလးေလး ေရခဲဆိုတဲ့အေကာင္ လည္လိုက္တာေရာ။ မ်က္လံုးေတြၾကည္လင္ျပီးတက္ၾကြတဲ့ မင္းအေမ အန္တီေအး အေၾကာင္းေရာ။
အစီအစဥ္အတိုင္း စေရးရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ရန္ကုန္အေၾကာင္းကို စေရးရမွာပဲ။ ဘာမွ မထူးဘူးလို႔ ေျပာရမလားပဲ။ ရက္ ၂၁ရက္ မွာ ၆ရက္ပဲ ရန္ကုန္မွာေနခဲ့တာဆိုေတာ့ သိပ္မသိဘူး။ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ ဓာတ္ပံုကူးတဲ့ဆိုင္ေလးေတြမ်ားလာတယ္။ အင္တာနက္ဆိုင္ေတြကေတာ့ ၂၀၀၈ တုန္းက ေရာက္ကတည္းက ရိွေနတာဆိုေတာ့ ပိုမ်ားလာတယ္လို႔ မဆိုသာပါဘူး။ ျမိဳ႔ထဲကလမ္းေတြ အနိမ့္အျမင့္မတူတာေတာ့ေတြ႔ခဲ့တယ္။ အသစ္ခင္းတဲ့ တစ္ျခမ္းက ျမင့္ျပီး လမ္းအေဟာင္းက နိမ့္ေနတာေလ။ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ျပီး ေနာက္တစ္ရက္မွာ ျမိဳ႔ထဲက ပန္းဆိုးတန္းမွာ လမ္းအေလွ်ာက္ သင္းသင္းစိုးကို ေတြ႔တယ္။ မေတြ႔တာ ၁၀ႏွစ္ ၁၁ ႏွစ္ေလာက္ရိွျပီ။ လမ္းမမွာ နာရီ၀က္ေလာက္ စကားေျပာျဖစ္တယ္။ အိႏၵိယက ျပန္လာေတာ့ သူရယ္ စိုးစိုးရယ္ နီလာထြန္းရယ္ ေက်ာ္မင္းကိုရယ္ ေတြ႔ျဖစ္ၾကတယ္။ ရန္ကင္းစင္တာက feel မွာ။ မင္းနဲ႔က နီလာထြန္းမဂၤလာေဆာင္မွာ ေတြ႔တယ္လို႔ မင္းနဲ႔ေတြ႔တုန္းက ေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္ေလ။
စိုးစိုးက အယင္က စိုးစိုးမဟုတ္ေတာ့ဘူးဟ.. မ်က္ႏွာေလးကေတာ့ လွပါတယ္။ ထိုင္ေနတုန္းကေတာ့ ေအာ္ငါ့သူငယ္ခ်င္း အယင္ကဆုိ မ်က္မွန္နဲ႔ ပိန္ပိန္သြယ္သြယ္ေပါ့။ အခုေတာ့ မ်က္ကပ္မွန္တပ္ထားတာလာမသိပါဘူး မ်က္မွန္မပါဘူး။ မိတ္ကပ္ကလည္း ျပင္လုိက္ဆင္လိုက္ထားတာ မင္းသမီးလားမွတ္ရတယ္။ မ်က္ႏွာေလး လွပါတယ္လို႔စိတ္ထဲက ထင္ေနတာ ထိုင္ေနရာက အထ.. လွလို႔ ၀လို႔ဆိုတာနဲ႔ လိုက္ဖက္သြားတယ္။ ဟ..ဟ.. ဒီေကာင္ ငါ့ကို ဆဲေတာ့မွာပဲ..။ သင္းသင္းစိုးလား.. ဒီတစ္ေကာင္ေတာ့ ဘာမွ မေျပာင္းလဲဘူး။ ရုပ္ကိုေျပာပါတယ္။ တျခားဟာေတာ့ ငါလည္းမသိဘူး။ သူ႔အမ က အဂၤလန္ကို ေရာက္သြားျပီး ညီမကေတာ့ စကၤာပူမွာလို႔ေျပာတယ္။ အဲ.. မင္းတို႔ေျပာတဲ့ “ရစ္တာလဲ” မေျပာင္းဘူး.. ။
စိုးစိုးက စေကာ္လာရလို႔ အေမရိကို ကားသြားမယ္တဲ့။ သူ႔အေမ ႏွလံုးခြဲလို႔ ငါတို႔ေတြလဲ သူ႔အိမ္ကို လိုက္သြားၾကတယ္။ သင္းသင္းစိုးက သူ႔အေမကို ၾကည့္ေပးတာထင္တယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ငါကသိတယ္။ စိုးစိုးက ေဆးထိုးအပ္မကိုင္ေတာ့တာကို ေျပာပါတယ္။ အန္တီနဲ႔လဲ စကားေတြအမ်ားၾကီးေျပာၾကတယ္။ မင္းတို႔ေတြ ငယ္ငယ္က သူတို႔အိမ္သြားေတာ့ စိုးစိုးၾကီးေဒၚနဲ႔ေတြ႔ျပီး စစ္ေဆးခံရတဲ့အေၾကာင္းလဲေျပာျဖစ္တယ္။ စိုးစိုးတူမေလးကလဲ လည္လိုက္တာ ငါတို႔ အျပန္ငါ့ကို တြယ္ေနတာနဲ႔ အိမ္ေအာက္ထပ္ထိ ခ်ီလာရတယ္။ ေနာက္ျပီးမွ သူ႔အေမနဲ႔ ထည့္လိုက္ရတာ။ အဲဒီကေနျပန္ေတာ့ သင္းသင္းစိုးကားနဲ႔ သူ႔အိမ္ကို ျပန္လာတယ္။ နီလာထြန္းတို႔အိမ္ကို လိုက္သြားေတာ့ သူတို႔ကေလးေလးနဲ႔ေတြ႔တယ္။ အားပါး.. စကားတတ္တာမွ.. မင္းတို႔ ငါတို႔ကို ေရာင္းစားသြားမယ္။ သင္းသင္းစိုး အေမက အိမ္မွာ ကေလးလဲမရိွေတာ့ သူတို႔ကေလးကိုပဲ အရမ္းခ်စ္တာတဲ့ေလ။ စကားကတတ္တာ မုန္းဖို႔ေကာင္းေအာင္တတ္တာမဟုတ္ဘူး.. ခ်စ္စရာေကာင္းေအာင္ကို ေျပာတတ္ေနတာ။ သူတို႔က ဂ်နေရးရွင္းနဲ႔ကို လည္တာလို႔ သင္းသင္းစိုးက ေျပာတာပဲ။ နီလာထြန္းကို သူ႔ကို ခ်ီေစခ်င္တာကို “ေမေမ.. ခ်ီ”လို႔ မေျပာဘူးတဲ့။ “ေမေမ.. လမ္းေပၚမွာ ကားေတြက တ၀ူး၀ူးနဲ႔သြားေနတာ အႏၱရာယ္မ်ားတယ္ေနာ္..သားကို တိုက္မိသြားႏိုင္တယ္ေနာ္..သားကို ေမေမခ်ီေပးရင္ သိပ္ေကာင္မွာပဲ” တဲ့..။ ဒါက နီလာထြန္းအေျပာမို႔ အေမဆိုေတာ့ ဆိုျပီးငါက ထင္ေနတာ ေတြ႔ေတာ့မွ တကယ့္ေကာင္..။
ၾကည္ျဖဴလင္းကေတာ့ သံုးမႊာပူးေမြးသတဲ့..။ သူနဲ႔ကေတာ့ မေတြ႔ခဲ့ဘူး။ ဇာျခည္စိုးကိုလည္း သတိရသား။ သူရေအာင္ကေတာ့ သေဘာၤေပၚမွာ။ တေလာက သူ႔ညီမ ၀မ္းကြဲဒီမွာ မဂၤလာေဆာင္ေတာ့ သူ႔ညီ သီဟနဲ႔ေတာင္ေတြ႔ေသးတယ္။ မင္းညီ၀မ္းကြဲ ၀ဏၰေတာ့ ဘယ္ေရာက္ေနလဲမသိပါဘူး။ အခုေတာ့ ေက်ာင္းျပီးေလာက္ေရာေပါ့။ နန္းထားနဲ႔ကေတာ့ စလံုးခ်င္းဆိုေပမယ့္ မေတြ႔ျဖစ္ပါဘူးကြာ။ ဇာတ္လမ္းေပၚမွာ ျဖတ္ေလွ်ာက္လုပ္ရသလို တခါတေလ ပင္နင္ဇြဲလားမွာ ေတြ႔မိတယ္။
အိႏိၵယကေတာ့ ဘုရားဖူးသြားတာ။ ငါ့အေဖအေမရယ္ စည္သူ႔အေဖအေမရယ္ ငါးေယာက္ေပါ့။ ဗုဒၶဘာသာက အိႏိၵယမွာ ေတာ္ေတာ္ အဖ်က္ဆီးခံသြားရလို႔ ျပန္တူးထားတဲ့ အုတ္ပံုေတြကပဲမ်ားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ယဥ္ေက်းမႈေတြ ဘာသာစကားေတြ လူမ်ိဳးေတြ ကိုးကြယ္မႈေတြ သိပ္စံုတဲ့ေနရာဆိုေတာ့ ဗဟုသုတေတြအရမ္းရတယ္။ နီေပါကို ေရာက္ေတာ့ နီေပါက လုမၼနီက ဦးသန္႔ေက်းဇူးေၾကာင့္ျပန္လည္တူးေဖာ္ခဲ့တာတဲ့။ သူက ကမာၻေရွးေဟာင္းေနရာဆိုျပီး ပေရာဂ်က္စေပးခဲ့လို အခုလိုျဖစ္ေနတာတဲ့။ နယူးေဒလီမွ ဂႏီၵရဲ႕အိမ္ကို ၀င္ေတာ့ ငါမ်က္ရည္က်တယ္။ ငါတို႔က ကုလားေတြလို႔ေခၚတယ္ဆိုေတာ့ ကုလားလို႔ပဲ ေျပာေတာ့မယ္။ ဒီေကာင္ေတြက လမ္းေဘးမွာ ေသးေပါက္ၾကတယ္။ တခါတေလ မစင္ေတာင္ စြန္႔ေသးတယ္။ ဦးတုတ္ေပါၾကီး ရုကၡစိုးလုပ္ျပီး အိႏိၵယမွာ လြင့္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ ျမိဳ႕ငယ္ေလးေတြမွဆို ယာဥ္စည္းကမ္း လမ္းစည္းကမ္း ဘာမွလာမေျပာနဲ႔။ ၀ုန္းခနဲဆို တိုက္ျပီ ။ ရဲလည္းမလာဘူး။ အခ်င္းခ်င္းနားလည္ ညိွျပီး အဆင္ေျပသြားတာပဲ။ ျမန္မာျပည္မွာလို ၀ိုင္းအံုျပီး ဆြမ္းၾကီးေလာင္းတာကို မေတြ႔ခဲ့ရဘူး။ အဲဒီမွာ “ဗရမ္းဗတာျပီး တိုးတက္ေနတဲ့ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ကုလားၾကီးနဲ႔ စနစ္တက်ျဖစ္ျပီး ဖိအားေတြနဲ႔ တိုးတက္ေနတဲ့ တရုတ္ၾကီး” အေၾကာင္းစဥ္းစားမိတယ္.။ ကုလားေတြအဲဒီလို ညစ္ပတ္တဲ့အေၾကာင္းကို ဟာသေလးတစ္ပုဒ္ ရိွတယ္တဲ့။
အေမရိကန္သမၼတ ေဂ်ာ့ဘုစ္က အိႏိၵယကို ေရာက္ေတာ့ လမ္းေဘးမွာ ေသးေပါက္ေနတဲ့ ကုလားေတြကို ေတြ႔ေတာ့ ႏွာေခါင္းရႈ႔ံျပီး မင္းတို႔ႏိုင္ငံသားေတြ ညစ္ပတ္တယ္လို အိႏိၵယ ၀န္ၾကီးခ်ဴပ္ မန္မိုဟန္ဆင္းကို ေျပာသတဲ့။ အဲဒါကို ဆင္းက မွတ္ထားသတဲ့။ ဘာမွလဲ ျပန္ေျပာလို႔မရဘူးကိုး။ ေနာက္တစ္လက်ေတာ့ ဆင္းက အေမရိကားကို အလည္အပတ္ေရာက္ေတာ့ ဘုစ္က နယူးေယာက္ျမိဳ႔ထဲကို လုိက္ျပသတဲ့ေလ။ အဲဒီမွာ လူတစ္ေယာက္လမ္းေဘးမွာ ေသးေပါက္ေနတာကို သူတို႔ေတြ ေတြ႔သတဲ့။ ဆင္းက ဘုစ္ကို
“မင္းက ငါတုိ႔ ႏိုင္ငံက်ေတာ့ ညစ္ပတ္တယ္ေျပာတယ္ မင္းတို႔ ႏိုင္ငံမွာလဲ လမ္းေဘးမွာ ေသးေပါက္တဲ့သူရိွတာပဲမဟုတ္လား”လို႔ ခြပ္ေရာ။ ဘုစ္ မ်က္နာၾကီး နီသြားတယ္( တကယ္က မဲတာ)။ သူ႔လက္ေထာက္ေတြကို အဲဒီေသးေပါက္တဲ့သူကို သြားေခၚခိုင္းလိုက္တယ္တဲ့။ ေသးေပါက္တဲ့သူက သမၼတနဲ႔ အိႏိၵယ ၀န္ၾကီးခ်ဴပ္ေရွ႔ကို ေရာက္လာေတာ့ ၀န္ၾကီးခ်ဴပ္ကို နမာစေတးလို႔ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ေတာ့ ဆင္းလဲ သူႏိုင္ငံသားေတြ ဘယ္ေရာက္ေရာက္ လမ္းေဘးေသးေပါက္တယ္ဆိုတာသိသြားသတဲ့။ အဟီး.. တေန႔က ငါ ဖုန္းခကို စက္မွာသြားေပးေတာ့ ကုလားတစ္ေကာင္ ေဘးမွာလာရပ္ေနလို႔ ဘာလုပ္မလို႔လဲလို႔ ငါေမးေတာ့ သူက စာရြက္အပိုင္းေလး ထုတ္ျပျပီး ငါ ဒဏ္ေငြေဆာင္ရမွာ မေဆာင္တတ္လို႔ ကူညီေပးပါဆိုလို႔ ကူညီေပးလိုက္တယ္။ လမ္းေဘးမွာ ေသးေပါက္တာ ရဲကားနဲ႔ေတြ႔သြားတာနဲ႔ စလံုး ၂၀၀ တပ္ခံလုိက္ရတယ္။ သနားေတာ့သနားစရာပါကြာ။ သူတို႔အလုပ္ခမွ တစ္လ ၄၀၀-၅၀၀ ေပါ့။ ဒါေပမယ့္လဲ ဒီလိုမွပဲ ဒီေကာင္ေတြ မွတ္မွာ။
အဲလို ညစ္ပတ္တာေတြခ်ည္းေျပာလို႔ ကုလားျပည္ကို အထင္မေသးလိုက္နဲဦး ဆရာ။ ေရက ေနရာတကာမွာ ေပါလိုက္တာ။ လမ္းေဘးေတြမွာ လက္ႏွိပ္တုံကင္ေလးေတြက တေခၚစာေလာက္ဆို တစ္ခုရိွတယ္။ လွ်ပ္စစ္မီးက ေနရာတကာမွာရိွတယ္။ အင္တာနက္သံုးတာ လြယ္တယ္။ ပရိုဂမ္မာဆိုတာေတြမ်ားတယ္။ ေလယာဥ္အစိတ္အပိုင္းေတြ ထုတ္တယ္။ ကားဆို ျပည္တြင္းထုတ္ကို အသံုးမ်ားတယ္။ တာတာေလ သိတယ္မလား။ မေကြးမွာေတာင္ စက္ရံုေဆာက္ေနတယ္။ မိုက္ခရိုေဆာ့ဖ္ တို႔လို ကုမၼဏီၾကီးေတြရိွတယ္။ ပညာေရးမွာ ဖြင့္ထားတဲ့ စနစ္ေၾကာင့္မို႔ အေျခခံေကာင္းတယ္။ အိႏိၵယရဲ႕ တကၠသိုလ္ေတြက ျပီးတဲ့သူဆိုရင္ ေတာ္ရံုအထင္မေသးရဲဘူး။ ေနာက္ျပီး ပညာအေျခခံသူေတြအတြက္ အလုပ္အကိုင္ အဆင္ေျပေအာင္ အာမခံခ်က္ရိွတယ္။ ဟိုတေခါက္ စကၤာပူမွာ ပထမဆံုးအၾကိမ္လုပ္သြားတဲ စာေပေဟာေျပာပြဲမွာ ဂ်ဴးကေျပာတယ္ကြ။ စက္မႈတကၠသိုလ္ စတုတၳႏွစ္ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က သူ႔ကိုေမးတယ္တဲ့။ သူေက်ာင္းျပီးေအာင္ဆက္တက္ရင္ေကာင္းမလား။ ေက်ာင္းထြက္ျပီး စီးပြားေရးလုပ္ရင္ေကာင္းမလားဆိုတာမ်ိဳးေပါ့။ သူေျဖသြားတဲ့အေျဖကို မၾကိဳက္ပါဘူးကြာ။ သူက သင္ၾကားဖို႔ကသာ အဓိကပါတဲ့။ အျခားဟာေတြ မေတြးပါနဲ႔ ပံုစံမ်ိဳးေျပာသြားတာ။ ေရႊေတြေငြေတြ လိုေလေသးမရိွရင္ကေတာ့ ထားပါေတာ့ေလ။ မဟုတ္ရင္ ကုန္ထားတဲ့ ေငြေတြ ရင္းထားတဲ့ေငြေတြေလာက္ေတာ့ ျပန္လိုခ်င္တာသဘာ၀ပဲေလ။ ပညာအရင္းခံတဲ့ လူမႈအဖြဲ႔တစ္ခုက ငါတို႔ႏိုင္ငံမွာ ေရာက္ဖို႔လိုေသးတယ္။ ဘ၀အတြက္ အာမခံခ်က္မေပးႏုိင္တဲ့ ပညာေရးကို အယံုအၾကည္မဲ့လာသူေတြမ်ားလာရင္ မေကာင္းဘူး။
တရုတ္ျပည္မွာ တေလာက စစ္တုရင္ ခ်န္ပီယံမေလး အေၾကာင္းဖတ္လိုက္ရလား။ When China wakes, Shake the world . ဆိုတာမ်ိဳး တရုတ္ျပည္က အခုတေလာ ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ တိုးတက္လာတယ္။ တိုးတက္တယ္ဆိုတာ စီးပြားေရးကိုတင္ ေျပာတာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ ပညာေရး၊ အားကစား၊ အႏုပညာ။ အခု ငါေတြ႔လုိက္ရတဲ့ေကာင္မေလးက ကမာၻ႔အငယ္ဆံုး စစ္တုရင္ ခ်န္ပီယံတဲ့ေလ။ သူ႔အေဖအေမက စစ္တုရင္မကစားတတ္ဘူးတဲ။ အသက္၆ႏွစ္ေလာက္မွာကတည္းက ကေလးက စစ္တုရင္ရုပ္ေလးေတြကို စိတ္၀င္စားေနတာ ေတြ႔တာနဲ႔ ဆရာေခၚျပီး စနစ္တက်သင္ခဲ့တာတဲ့။ အဲဒါကို ေျပာေတာ့ ဆရာ၀န္ေတြ ေပါတာနဲ႔ တိုးတက္တာမဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့ စကားကို သတိရမိျပန္တယ္။
ေနာက္ဆံုးအေၾကာင္းကေတာ့ မင္းအေမအေၾကာင္းပဲ။ စည္သူ႔အေမက ေအးေအးသန္႔ ၊ မင္းအေမက ေအးေအးသန္း။ ဟုတ္။ ထားပါ။ နာမည္က ဆင္တူေနတယ္။ ေနာက္ျပီး မင္းအေမနဲ႔က အယင္က မေတြ႔ျဖစ္ဘူး။ ငါမင္းနဲ႔စခင္တဲ့ အခ်ိန္က အန္တီေအးက အိမ္မွာမရိွတဲ့အခ်ိန္ေလ။ အခု သူနဲ႔ေတြ႔ေတာ့ မင္းက အိမ္မွ မရိွတဲ့အခ်ိန္။ အိႏိၵယကို မသြားခင္က မင္းအိမ္ကိုတစ္ေခါက္။ ျပန္လာေတာ့ မင္းအိမ္ကို တစ္ေခါက္ ေရာက္တယ္။ မင္းအိမ္ကသူ အားလံုးလိုလိုနဲ႔ ေတြ႔ျဖစ္တယ္။
မင္းအေမကိုေတြ႔ေတာ့ မ်က္လံုးေတြက ၾကည္လင္ေတာက္ပေနတယ္။ အျပံဳးက မ်က္ႏွာေပၚမွာ အျမဲတမ္းရိွတယ္။ အားမာန္ေတြ ခြန္အားေတြကို သူနဲ႔ စကားေျပာခ်ိန္မွာရတယ္။ ေႏြးေထြးမႈေစတနာေတြအျပည့္ရိွတယ္။ ၾကင္နာမႈေတြလြမ္းျခံဳထားတဲ့ ႏုညံ့မႈေတြရိွတယ္။ ျပည့္၀တဲ့သေဘာထားရိွတယ္။ ယိုင္နဲ႔ခ်င္ေနတဲ့ ငါတို႔စိတ္ေတြကိုေတာင္ ခိုင္မတ္ႏိုင္တဲ့ အစြမ္းေတြ မင္းအေမမွာရိွတယ္။ အဲလိုမ်က္ႏွာမ်ိဳးကို ငါေတြ႔ရခဲပါတယ္။ ဒါ တတိယေျမာက္မိန္းမသားကို ေတြ႔တာပဲ။ ပထမတစ္ေယာက္ကိုေတာ့ အျပင္မွာ အေျခအေနေပးသိတိုင္ ခုထက္ထိမေတြ႔ရေသးပါဘူ။ ဒုတိယတစ္ေယာက္ကေတာ့ မင္းသိမွာပါ... မေရႊဇီးကြက္ေလ။ ဒီလုိအေမမ်ိဳးကေန ဒီလိုသားေတြေမြးလာတာ မဆန္းပါဘူးလို႔ထင္မိတယ္။
ငါ့ဒီတစ္ေခါက္စာက ေတာ္ေတာ္ရွည္ေနျပီ ။ မင္းနဲ႔ မေတြ႔ရတာ သံုးႏွစ္ျပည့္ အမွတ္တရေပါ့ကြာ။ မင္းလက္ရာေတြဖတ္ရတယ္။ ေကာင္းတယ္။ ဖတ္ခ်ိန္ ရတဲ့အတြက္ ေတြးခ်ိန္ရတဲ့အတြက္ ေရးခ်ိန္ရတဲ့အတြက္ အရာရာကို အေကာင္းျမင္ျပီး ပတ္၀န္းက်င္ကသူေတြကို ဂရုစိုက္ပါ။ ေမတၱာထားပါ။ ကူညီပါ။ အဓိက က်န္းမာေရးကို အထူးဂရုစိုက္ပါ။ ကိုယ့္ခႏၶာက ေျပာင္းလဲေနတာကို ဂရုစိုက္ၾကည့္ပါ။ တရားရွာကိုယ္မွာေတြ႔ဆိုတဲ့ စကားရိွတယ္။ အဲဒီေတာ့ ေျပာင္းလဲေနတဲ့တရားအရ ဘယ္အရာမွ မတည္ျမဲဘူး။ အရာရာကို သည္းခံတဲ့စိတ္ေမြးျပီး ငါတုိ႔ေတြ ေက်ာ္ျဖတ္ႏုိင္ရမယ္လို႔ ယံုၾကည္ရင္း...
မင္းရဲ႔
သူငယ္ခ်င္း
အငယ္ေလး
No comments:
Post a Comment