ဒီရက္ပိုင္း အားရင္ စာေရးဖို႔ စိတ္ပါလက္ပါျဖစ္ေနတယ္။ အားလပ္ရက္မွာဆို အိမ္အလုပ္လုပ္ ဟင္းခ်က္နဲ႔ မအားတဲ့ၾကားက ေခါင္းထဲကို စိတ္ထဲကို ေရာက္ေရာက္လာတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြက စာေရးခ်င္ေအာင္ လႈံ႔ေဆာ္ေပးေနတယ္။ ေမာင္ပြတ္က “ကိုငယ္.. သံလြင္အတြက္လဲ ခ်န္ထားဦး”လို႔ ေျပာေတာ့ ေရးမယ့္အေၾကာင္းအရာက ကန္႔သတ္လိုက္သလိုျဖစ္သြားျပန္တယ္။ စာေရးခ်င္ေနတုန္းမွာ ရန္ကုန္ျပန္တုန္းက ဓာတ္ပံုေတြ ျပန္ၾကည့္ေတာ့ အဖြားစိန္အေၾကာင္း ေရးခ်င္လာတယ္။ သူ႔ေျမးေရးတဲ့ “ဖြားစိန္တို႔ အိမ္” ကိုေတာ့ သံလြင္အိပ္မက္ အသစ္ထြက္ရင္ ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။
အဖြားစိန္အေၾကာင္းေရးမယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ပတ္သက္တာေလးေတြ သတိရမိတာေလးေတြပဲေရးရတာ။
အဖြားဆိုလို႔ ကၽြန္ေတာ့္အဖြားေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ စည္သူတို႔ ညီညီတို႔ရဲ႔အဖြားပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြေတြက သူတို႔ေခၚသလို ဖြားစိန္လို႔ပဲ လိုက္ေခၚပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္မွာက အေမရဲ႔ အေမ အေမျငိမ္းက ကၽြန္ေတာ္မေမြးခင္ ကတည္းက ဆံုးသြားတယ္။ ေနာက္အေဖရဲ႕ အေမ အဖြားေဒၚလွမင္းက ကၽြန္ေတာ္ဆယ္တန္းေအာင္ျပီးတဲ့အခ်ိန္က ဆံုးသြားျပီဆိုေတာ့ ဆယ့္သံုးႏွစ္ေလာက္ရိွပါျပီ။ အေမရဲ႔မိေထြးျဖစ္တဲ့ အေမတင္လဲ ဆံုးတာ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ရိွသြားျပီ။ အဖိုးေတြလဲ မရွိေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ အဖိုးအဖြားဆိုတဲ့ မ်ိဳးဆက္က မရွိေတာ့ဘူး။
ရန္ကုန္အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေလးေလးတို႔အိမ္မွာ ေနရတဲ့ အခ်ိန္ စည္သူရိွတဲ့ အဖိုးတို႔ အဖြားတုိ႔ အိမ္ကို ခဏခဏေရာက္ေတာ့ အဖိုးတို႔ အဖြားတို႔ နဲ႔ ရင္းႏွီးလာခဲ့တယ္။ ငယ္ငယ္ကေတာ့ ရန္ကုန္ကို လာလည္ရင္ အဖိုးနဲ႔အဖြားတို႔အိမ္ကို ခဏတျဖဳတ္ေတာ့ေရာက္ေလ့ရိွေပမယ့္ ၾကာၾကာမေနဘူးေတာ့ မရင္းႏွီးခဲ့ဘူး။ အဖိုးဦးလွစိန္ဆံုးတာ ဆယ္ႏွစ္ ေလာက္ရွိေပမယ့္ အဖြားကေတာ့ မာတုန္း ပါပဲ။ တေလာက သူ႔သားအၾကီးဆံုး ဘၾကီးစိုး ဆံုးသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာရန္ကုန္ေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္က တစ္လျပည့္ ဆြမ္းေကၽြးနဲ႔ၾကံဳလို႔ သြားခဲ့ေသးတယ္။ ဘဘေလးလို႔ေခၚတဲ့ ညီညီရဲ႔ အေဖက တေလာက ေလျဖတ္ျပီးေဆးရံုတင္ခဲ့ရေပမယ့္ အခုေတြ႔တဲ့အခ်ိန္မွာ ကုိယ္ေရစစ္သြားျပီး က်န္းမာေရးေကာင္းတဲ့ ပံုပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ေရာက္ျပီး ေနာက္တစ္ရက္မွာပဲ အဖြားစိန္ကို သြားကန္ေတာ့ျဖစ္တယ္။ အဖြားက “ အိမ္မွာ ထမင္း တစ္ရက္လာစား.. ငယ္ေလး ဘာစားမလဲ” လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က “စားမယ္စိတ္ခ် ဖြားစိန္..ငါးရံ႔အူစားခ်င္တယ္.. ဘုရားဖူးက ျပန္လာမွ တစ္ရက္လာစားမယ္ေနာ္”လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေျဖခဲ့တယ္။
တကယ္ေတာ့ ငါးရ႔ံအူ ဆိုတာက ရန္ကုန္ေရာက္မွ ကၽြန္ေတာ္စားဖူးခဲ့တာ။ အညာမွာက အရသာခပ္သက္သက္ ငါးေခ်းကိုပဲ စားဖူးခဲ့တာ။ ငါးရ႔ံအူက မခါးဘူး။ အူအေသးေလးေတြရယ္ အူအၾကီးရယ္ အသည္းရယ္ အားလံုးကို ၁ လက္မ ၂လက္မ ေလာက္အရြယ္ရိွတယ္။ အဆီေတြထပ္ထားတဲ့ ငါးရံ႔အူတစ္ဖက္ကို စားလုိက္ရင္ ပါးစပ္ထဲမွာေပ်ာ္၀င္သြား တဲ့ အျပင္ မတူညီတဲ့ အူအေသးနဲ႔ အူအၾကီးတို႔ရဲ႕႔ ႏုညံ့မႈ အသည္းတစ္စံုရဲ႔ အရသာရိွမႈေတြက လွ်ာေပၚမွာစြဲထင္သြားတတ္တယ္။ ခံတြင္းတစ္ခုလံုးျပည့္သြားတယ္။ ငါးညီွနံ႔ နည္းနည္းရိွေပမယ့္ ပံုမွန္ ငါးေခါင္းဟင္းစားရသေလာက္ပဲရိွတာမို႔ ငါးေခ်းထက္ အနံ႔ အရသာေရာ ကြာပါတယ္။ သာပါတယ္လို႔ေတာ့ မေျပာလုိပါဘူး ။ ငါးေခ်းၾကိဳက္တဲ့သူမ်ားက ငါးေခ်းမွ ငါးေခ်းကိုး။
ကၽြန္ေတာ္ဘုရားဖူးက ျပန္လာျပီး စကၤာပူကို မျပန္လာခင္ ၾကာသာပေတးေန႔မွာ အဖြားစိန္ရဲ႔အိမ္မွာ ေန႔လယ္စာစားခဲ့တယ္။ ငါးရံ႔အူ၊ ၀က္သားဟင္းေလးခ်က္၊ ေက်ာက္ပြင့္သုပ္၊ မယ္ဇယ္ဟင္းခါး၊ ငါးပိရည္နဲ႔ တို႔စရာ။ ငါးရံ႔အူကို ဆီျပန္ခ်က္ထားေတာ့ စားလို႔ေကာင္းတယ္။ ၀က္သားဟင္းေလးခ်က္ကေတာ့ သာမာန္၀က္သားခ်က္ကို မန္းက်ည္းႏွစ္ေလး နည္းနည္း ေရာျပီး ခ်က္ထားေတာ့ အအီေလ်ာ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ္စားဖူးတဲ့ ေက်ာက္ပြင့္သုပ္ ႏွစ္မ်ိဳးရိွတယ္။ အျဖဴနဲ႔အမည္းပါ။ အျဖဴကေတာ့ စကၤာပူမွာလည္းရပါတယ္။ အမည္းကေတာ့ ေမာ္လျမိဳင္ဘက္မွာပဲ ရေလ့ရိွပါတယ္။ ေရညိွန႔ံေလး နဲနဲ ယိမ္းေပမယ့္ ပုဇြန္ေျခာက္ေထာင္းနဲ႔ ၾကက္သြန္နီေရာသုပ္ထားေတာ့ စားရတဲ့အရသာက ထူးပါတယ္။ မယ္ဇယ္ဟင္းခါးကလည္း ေမာ္လျမိဳင္ဟင္းလို႔ဆိုပါတယ္။ ငါးရ႔ံအူေလး စားလိုက္၊ ငါးပိရည္ေလးစမ္းလိုက္၊ ၀က္သားတုံုးေလး ၀ါးလိုက္၊ ေက်ာက္ပြင့္သုပ္ေလးစားျပီး ဟင္းခါးေလးေသာက္ ခံတြင္းရွင္းလိုက္ ႏွင့္ ထမင္း ႏွစ္ပန္းကန္ ကုန္သြားပါတယ္ ။
ထမင္းစားျပီးေတာ့ အဖြားစိန္ႏွင့္ စကားေျပာပါတယ္။ေရာက္တတ္ရာရာပါ။ ဟိုေျမးေတြက ဖံုးဆက္လား။ ဒီေျမးေတြက ကန္ေတာ့လားဆိုတာေတြပါ။ သူငယ္ငယ္က ေမာ္လျမိဳင္မွာ ေသာင္းက်န္းသူတို႔ ရိွေနတဲ့ အေၾကာင္းလဲေျပာပါတယ္။ သူ႔သားသမီးေတြအေၾကာင္းလဲ ေျပာတယ္။ မ်က္စိမေကာင္းေတာ့တဲ့ အဖြားတူမ အန္တီစန္းကလည္း ေဘးမွာ ရိွေတာ့ အန္တီစန္းေရာပါတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ အဖြားကို ကန္ေတာ့ အန္တီစန္းနဲ႔ သူ႔အေမ အဖြားညီမ ဖြားပူတီ ကိုလည္း ကန္ေတာ့ျပီး ျပန္လာခဲ့တယ္။
အရသာဆိုတာက ပါးစပ္ဖ်ားေပၚမွာပဲျပီးသြားတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ေမတၱာပါတဲ့ ထမင္း၀ိုင္းမွာေတာ့ တသက္စာအမွတ္တရေတြ စြဲထင္သြားတတ္ပါတယ္။ ခ်စ္ခင္သူေတြ ခြဲခြာေနရတဲ့ မိသားစုေတြ ၊ ေ၀းကြာေနတဲ့ မိသားစုေတြ ေႏြးေထြးစြာ ျပန္လည္ဆံုေတြ႔မယ့္ေန႔ေတြကို ေမွ်ာ္လင့္ဆုေတာင္းရင္း...။ အဖြားစိန္ က်န္းမာပါေစ..။
အဖြားစိန္အေၾကာင္းေရးမယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ပတ္သက္တာေလးေတြ သတိရမိတာေလးေတြပဲေရးရတာ။
အဖြားဆိုလို႔ ကၽြန္ေတာ့္အဖြားေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ စည္သူတို႔ ညီညီတို႔ရဲ႔အဖြားပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြေတြက သူတို႔ေခၚသလို ဖြားစိန္လို႔ပဲ လိုက္ေခၚပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္မွာက အေမရဲ႔ အေမ အေမျငိမ္းက ကၽြန္ေတာ္မေမြးခင္ ကတည္းက ဆံုးသြားတယ္။ ေနာက္အေဖရဲ႕ အေမ အဖြားေဒၚလွမင္းက ကၽြန္ေတာ္ဆယ္တန္းေအာင္ျပီးတဲ့အခ်ိန္က ဆံုးသြားျပီဆိုေတာ့ ဆယ့္သံုးႏွစ္ေလာက္ရိွပါျပီ။ အေမရဲ႔မိေထြးျဖစ္တဲ့ အေမတင္လဲ ဆံုးတာ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ရိွသြားျပီ။ အဖိုးေတြလဲ မရွိေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ အဖိုးအဖြားဆိုတဲ့ မ်ိဳးဆက္က မရွိေတာ့ဘူး။
ရန္ကုန္အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေလးေလးတို႔အိမ္မွာ ေနရတဲ့ အခ်ိန္ စည္သူရိွတဲ့ အဖိုးတို႔ အဖြားတုိ႔ အိမ္ကို ခဏခဏေရာက္ေတာ့ အဖိုးတို႔ အဖြားတို႔ နဲ႔ ရင္းႏွီးလာခဲ့တယ္။ ငယ္ငယ္ကေတာ့ ရန္ကုန္ကို လာလည္ရင္ အဖိုးနဲ႔အဖြားတို႔အိမ္ကို ခဏတျဖဳတ္ေတာ့ေရာက္ေလ့ရိွေပမယ့္ ၾကာၾကာမေနဘူးေတာ့ မရင္းႏွီးခဲ့ဘူး။ အဖိုးဦးလွစိန္ဆံုးတာ ဆယ္ႏွစ္ ေလာက္ရွိေပမယ့္ အဖြားကေတာ့ မာတုန္း ပါပဲ။ တေလာက သူ႔သားအၾကီးဆံုး ဘၾကီးစိုး ဆံုးသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာရန္ကုန္ေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္က တစ္လျပည့္ ဆြမ္းေကၽြးနဲ႔ၾကံဳလို႔ သြားခဲ့ေသးတယ္။ ဘဘေလးလို႔ေခၚတဲ့ ညီညီရဲ႔ အေဖက တေလာက ေလျဖတ္ျပီးေဆးရံုတင္ခဲ့ရေပမယ့္ အခုေတြ႔တဲ့အခ်ိန္မွာ ကုိယ္ေရစစ္သြားျပီး က်န္းမာေရးေကာင္းတဲ့ ပံုပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ေရာက္ျပီး ေနာက္တစ္ရက္မွာပဲ အဖြားစိန္ကို သြားကန္ေတာ့ျဖစ္တယ္။ အဖြားက “ အိမ္မွာ ထမင္း တစ္ရက္လာစား.. ငယ္ေလး ဘာစားမလဲ” လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က “စားမယ္စိတ္ခ် ဖြားစိန္..ငါးရံ႔အူစားခ်င္တယ္.. ဘုရားဖူးက ျပန္လာမွ တစ္ရက္လာစားမယ္ေနာ္”လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေျဖခဲ့တယ္။
တကယ္ေတာ့ ငါးရ႔ံအူ ဆိုတာက ရန္ကုန္ေရာက္မွ ကၽြန္ေတာ္စားဖူးခဲ့တာ။ အညာမွာက အရသာခပ္သက္သက္ ငါးေခ်းကိုပဲ စားဖူးခဲ့တာ။ ငါးရ႔ံအူက မခါးဘူး။ အူအေသးေလးေတြရယ္ အူအၾကီးရယ္ အသည္းရယ္ အားလံုးကို ၁ လက္မ ၂လက္မ ေလာက္အရြယ္ရိွတယ္။ အဆီေတြထပ္ထားတဲ့ ငါးရံ႔အူတစ္ဖက္ကို စားလုိက္ရင္ ပါးစပ္ထဲမွာေပ်ာ္၀င္သြား တဲ့ အျပင္ မတူညီတဲ့ အူအေသးနဲ႔ အူအၾကီးတို႔ရဲ႕႔ ႏုညံ့မႈ အသည္းတစ္စံုရဲ႔ အရသာရိွမႈေတြက လွ်ာေပၚမွာစြဲထင္သြားတတ္တယ္။ ခံတြင္းတစ္ခုလံုးျပည့္သြားတယ္။ ငါးညီွနံ႔ နည္းနည္းရိွေပမယ့္ ပံုမွန္ ငါးေခါင္းဟင္းစားရသေလာက္ပဲရိွတာမို႔ ငါးေခ်းထက္ အနံ႔ အရသာေရာ ကြာပါတယ္။ သာပါတယ္လို႔ေတာ့ မေျပာလုိပါဘူး ။ ငါးေခ်းၾကိဳက္တဲ့သူမ်ားက ငါးေခ်းမွ ငါးေခ်းကိုး။
ကၽြန္ေတာ္ဘုရားဖူးက ျပန္လာျပီး စကၤာပူကို မျပန္လာခင္ ၾကာသာပေတးေန႔မွာ အဖြားစိန္ရဲ႔အိမ္မွာ ေန႔လယ္စာစားခဲ့တယ္။ ငါးရံ႔အူ၊ ၀က္သားဟင္းေလးခ်က္၊ ေက်ာက္ပြင့္သုပ္၊ မယ္ဇယ္ဟင္းခါး၊ ငါးပိရည္နဲ႔ တို႔စရာ။ ငါးရံ႔အူကို ဆီျပန္ခ်က္ထားေတာ့ စားလို႔ေကာင္းတယ္။ ၀က္သားဟင္းေလးခ်က္ကေတာ့ သာမာန္၀က္သားခ်က္ကို မန္းက်ည္းႏွစ္ေလး နည္းနည္း ေရာျပီး ခ်က္ထားေတာ့ အအီေလ်ာ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ္စားဖူးတဲ့ ေက်ာက္ပြင့္သုပ္ ႏွစ္မ်ိဳးရိွတယ္။ အျဖဴနဲ႔အမည္းပါ။ အျဖဴကေတာ့ စကၤာပူမွာလည္းရပါတယ္။ အမည္းကေတာ့ ေမာ္လျမိဳင္ဘက္မွာပဲ ရေလ့ရိွပါတယ္။ ေရညိွန႔ံေလး နဲနဲ ယိမ္းေပမယ့္ ပုဇြန္ေျခာက္ေထာင္းနဲ႔ ၾကက္သြန္နီေရာသုပ္ထားေတာ့ စားရတဲ့အရသာက ထူးပါတယ္။ မယ္ဇယ္ဟင္းခါးကလည္း ေမာ္လျမိဳင္ဟင္းလို႔ဆိုပါတယ္။ ငါးရ႔ံအူေလး စားလိုက္၊ ငါးပိရည္ေလးစမ္းလိုက္၊ ၀က္သားတုံုးေလး ၀ါးလိုက္၊ ေက်ာက္ပြင့္သုပ္ေလးစားျပီး ဟင္းခါးေလးေသာက္ ခံတြင္းရွင္းလိုက္ ႏွင့္ ထမင္း ႏွစ္ပန္းကန္ ကုန္သြားပါတယ္ ။
ထမင္းစားျပီးေတာ့ အဖြားစိန္ႏွင့္ စကားေျပာပါတယ္။ေရာက္တတ္ရာရာပါ။ ဟိုေျမးေတြက ဖံုးဆက္လား။ ဒီေျမးေတြက ကန္ေတာ့လားဆိုတာေတြပါ။ သူငယ္ငယ္က ေမာ္လျမိဳင္မွာ ေသာင္းက်န္းသူတို႔ ရိွေနတဲ့ အေၾကာင္းလဲေျပာပါတယ္။ သူ႔သားသမီးေတြအေၾကာင္းလဲ ေျပာတယ္။ မ်က္စိမေကာင္းေတာ့တဲ့ အဖြားတူမ အန္တီစန္းကလည္း ေဘးမွာ ရိွေတာ့ အန္တီစန္းေရာပါတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ အဖြားကို ကန္ေတာ့ အန္တီစန္းနဲ႔ သူ႔အေမ အဖြားညီမ ဖြားပူတီ ကိုလည္း ကန္ေတာ့ျပီး ျပန္လာခဲ့တယ္။
အရသာဆိုတာက ပါးစပ္ဖ်ားေပၚမွာပဲျပီးသြားတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ေမတၱာပါတဲ့ ထမင္း၀ိုင္းမွာေတာ့ တသက္စာအမွတ္တရေတြ စြဲထင္သြားတတ္ပါတယ္။ ခ်စ္ခင္သူေတြ ခြဲခြာေနရတဲ့ မိသားစုေတြ ၊ ေ၀းကြာေနတဲ့ မိသားစုေတြ ေႏြးေထြးစြာ ျပန္လည္ဆံုေတြ႔မယ့္ေန႔ေတြကို ေမွ်ာ္လင့္ဆုေတာင္းရင္း...။ အဖြားစိန္ က်န္းမာပါေစ..။
No comments:
Post a Comment